ಕಳೆದ ಶನಿವಾರ ಅಮೇರಿಕೆಯ ಪೂರ್ವತೀರದಲ್ಲಿರುವ ಫ್ಲಾರಿಡಾ ರಾಜ್ಯದ ಟಾಂಪಾ ನಗರದಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕಾ ವೀರಶೈವ ಸಮಾಜದ (VSNA) 36ನೆಯ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಮ್ಮೇಳನವಿತ್ತು. ಸಮ್ಮೇಳನದ ಧೈಯವಾಕ್ಯ: “ಛಲಬೇಕು ಶರಣಂಗೆ”. ಬಸವಣ್ಣನವರ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಚನವೊಂದರ ಮೊದಲನೆಯ ಸಾಲಿನ ಆಯ್ದ ಭಾಗವಿದು. ಪರಧನಕ್ಕೆ ಆಸೆಪಡದ, ಪರಸತಿಯರಿಗೆ ಅಳುಪದ, ಪರದೈವಕ್ಕೆರಗದ ಏಕದೇವತಾನಿಷ್ಠೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಸಾಧಕನ ವರ್ಣನೆ ಇಲ್ಲಿದೆ. ಈ ವಚನದಲ್ಲಿರುವ ಅಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ವಿಚಾರಧಾರೆ ಏನೇ ಇರಲಿ, ಒಂದು ರೀತಿಯ ಛಲದಿಂದಲೇ ಈ ಸಂಸ್ಥೆಯ ಪದಾಧಿಕಾರಿಗಳು ಕಳೆದ 36 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಯಾವ ಸರಕಾರದ ಸಹಾಯವನ್ನೂ ಪಡೆಯದೆ ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕೆಯ ಉದ್ದಗಲಕ್ಕೂ ವಾರ್ಷಿಕ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ತಪ್ಪದೇ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಇಲ್ಲಿಯ ಮಕ್ಕಳ ಮೇಲೆ ವಚನಸಾಹಿತ್ಯದ ಛಾಪನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಂಸ್ಥೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಕೆಲ ಹಿರಿಯ ಜೀವಗಳು ಈಗ ಇಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಅನೇಕರು ಇಳಿ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿದ್ದು ಅವರ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋದಾಗ “ಗಿಳಿಯು ಪಂಜರದೊಳಿಲ್ಲಾ ಹೇ ರಾಮ ಬರಿದೆ ಪಂಜರವಾಯಿತಲ್ಲಾ” ಎಂಬ ಪುರಂದರ ದಾಸರ ಹಾಡು ನೆನಪಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತುಂಬಾ ವೇದನೆಯನ್ನುಂಟುಮಾಡಿತು. ಪುರಂದರ ದಾಸರು ಈ ಹಾಡನ್ನು ದೇಹ ಮತ್ತು ಅದರೊಳಗಿನ ಜೀವದ ಮಧುರ ಸಂಬಂಧ ಸಾವಿನಿಂದ ಬೇರ್ಪಡುವ ಬಗೆಯನ್ನು ಕುರಿತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ.

ಲೌಕಿಕ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಈ ಹಾಡಿಗೆ ಹೊಸತೊಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಈ ಸಂಸ್ಥೆ ಮೈದಾಳುವುದಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿನಿಂದಲೂ ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಿರುವ ನಮಗೆ ಈ ಹಿಂದೆ ಇಲ್ಲಿರುವ ಶಿಷ್ಯರ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಕಂಡಿದ್ದ ಸಂತಸ, ಸಂಭ್ರಮಗಳ ದೃಶ್ಯವೇ ಬೇರೆ. ಹಸಿರು ಬಣ್ಣದ ಗಿಳಿ, ಕುಶಲಬುದ್ಧಿಯ ಗಿಳಿ, ಕೋಮಲ ಕಾಯದ ಗಿಳಿ, ಪ್ರೇಮದಿ ಸಾಕಿದ ಗಿಳಿ, ಅಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಆಡುವ ಗಿಳಿ, ಮುಂಗೈಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿಯೋ ಗಿಳಿ! ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ಅವುಗಳ ರೆಕ್ಕೆ ಬಲಿಯಿತು. ಹಾರಲು ತವಕಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವುಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವ ಶಕ್ತಿ ಇಳಿವಯಸ್ಸಿನ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅಕ್ಕರೆಯಿಂದ ಸಾಕಿದ ಆ ಗಿಳಿಗಳು ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವರಾಗಿ ಇಂದು ಆ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ! ಪುರಂದರ ದಾಸರು ಹೇಳುವಂತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲದ ವೇಳೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಬೆಕ್ಕು ಕೊಂಡೊಯ್ಯಲಿಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗಲೇ ತಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಾಕಿ ಸಲಹಿದವರ ಕಣ್ಮುಂದೇ ಹಾರಿ ಹೋಗಿ ಅವರ ಮನೆ ಮತ್ತು ಮನ ಎರಡನ್ನೂ ಬರಿದಾಗಿಸಿದವು. ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಂತಸದ ನೆಲೆವೀಡಾಗಿದ್ದ ಅದೇ ಮನೆ ಕಾಲಚಕ್ರದ ಮಹಿಮೆಯಿಂದ ಈಗ ಹಿರಿಯ ಜೀವಗಳಿಗೆ ಬಂಧನದ ಗೂಡಾಗಿದೆ. ಹಲ್ಲು ಹೋಗಿ ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿ ಅನ್ಯರಿಗೆ ಹಂಗಾಗುವಂತಾಗಿದೆ. ಕಾಲ ಮೇಲೆ ಕೈಯ್ಯನೂರಿ ಕೋಲ ಹಿಡಿಯುವಂತಾಗಿದೆ!

ಆದರೂ ಅಮೇರಿಕೆಗೆ ವಲಸೆ ಬರುವ ಭಾರತೀಯರ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿಲ್ಲ: ದಿನದಿಂದ ದಿನಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಇದೆ. ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಆರಂಭದ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸಿದ ಖುಷಿ ಮತ್ತು ಸಂತೋಷ ಕ್ರಮೇಣ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಮಕ್ಕಳು ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಅಷ್ಟಾಗಿ ಗೊತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬೆಳೆದು ದೊಡ್ಡವರಾಗಿ ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಏರುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ತಣ್ಣನೆಯ ನಡುಕ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಭಯ ಮತ್ತು ದುಗುಡ ಆವರಿಸುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲಿರುವ ಅನೇಕ ಅನಿವಾಸಿ ಭಾರತೀಯ ತಂದೆತಾಯಂದಿರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ 8-10 ವರ್ಷ ಆಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ವಾಪಾಸು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಬೇಕೆಂದು ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿಯ ದುಡಿಮೆ, ಐಷಾರಾಮಿ ಜೀವನ ಶೈಲಿ, ನಾಗರಿಕ ಸೌಲಭ್ಯಗಳಿಗೆ ಮನಸೋತು ಮರವೆ ಆವರಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿಯೇ ಮನೆಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು “ಅತ್ತ ದರಿ, ಇತ್ತ ಪುಲಿ ಎಂಬ ಅತಂತ್ರ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಒಳಗಾಗುತ್ತಾರೆ. ಕ್ರಮೇಣ ಇಲ್ಲಿಯ ವಾತಾವರಣ ಮತ್ತು ಜೀವನವಿಧಾನಗಳಿಗೆ ಹೊಂದಿಕೊಳುತ್ತಾರೆ. ತಾನು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಸ್ಥಳ, ತನ್ನ ಹೆತ್ತವರು ಮತ್ತು ಬಂಧುಗಳ ಸೆಳೆತ ಅಂತರಂಗದಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಿದರೆ ಅಲ್ಲಿಯ ಬದಲಾದ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಿಗೆ ಹೊಂದಾಣಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಅವರನ್ನು ಕಾಡಿಸತೊಡಗುತ್ತದೆ. ತಾನು ಹೇಗೋ ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದ ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳು ಹೊಂದಿಕೊಳ್ಳಬಲ್ಲರೇ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಅವರನ್ನು ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಾಡಿಸುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಾದರೂ ಸಹ ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಪೇಟೆಗೆ, ಪೇಟೆಯಿಂದ ನಗರಗಳಿಗೆ, ರಾಜ್ಯದಿಂದ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲವೇ ಎಂದು ತಮಗೆ ತಾವೇ ಸಮಾಧಾನ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.

ಇಲ್ಲಿಯ ಮಕ್ಕಳ ಮನಸ್ಸು ಸ್ವತಂತ್ರ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಿಂದ ಕೂಡಿದ್ದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪ್ರಶ್ನೆಮಾಡುವ ಮನೋಧರ್ಮ ಹೊಂದಿದವರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರೆ ಒಂದು ವಯೋಮಾನದವರೆಗೆ ಅದು ಬೂದಿಮುಚ್ಚಿದ ಕೆಂಡ ಮಾತ್ರ. ಅದು ಮನೆಯ ಹೊರಗಿನ ವಿಭಿನ್ನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ದಾವಾಗ್ನಿಯಾಗಿ ಹತ್ತಿ ಉರಿಯದೆ ಬಿಡದು. ಜೋರು ಮಾಡಿದರೆ ಅವರು ಇಲ್ಲಿಯ ತಂದೆತಾಯಂದಿರಿಗೆ ನೀಡುವ ಮಾತಿನ ಎದಿರೇಟು: “ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಒಳೆಯದು ಎಂದು ಹೇಗೆ ಹೇಳಬಲ್ಲಿರಿ? ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರು ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಇಲ್ಲಿಯವರು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಬೇಗನೆ ಗೊತ್ತಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಬೇಗನೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ದಬಾವಣೆ ಮಾಡಬೇಡಿ. We know Our responsibilities!” 

ಅಮೇರಿಕೆಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳು ಹದಿನೆಂಟು ವರ್ಷ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಮನೆಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿ ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಜೀವಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹೀಗಿದ್ದೂ ಭಾರತೀಯ ಸಂಜಾತರ ಮಕ್ಕಳು ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆಡೆ ವಾಸಿಸುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳು ಕಡಿಮೆ. ಪ್ರಾಪ್ತೇ ತು ಷೋಡಶೇ ವರ್ಷೇ ಪುತ್ರಂ ಮಿತ್ರವದಾಚರೇತ್ (ಹದಿನಾರು ವರ್ಷ ತುಂಬಿದ ಮೇಲೆ ಮಗನನ್ನು ಸ್ನೇಹಿತನಂತೆ ಕಾಣಬೇಕು) ಎಂಬ ಸೂಕ್ತಿಯಂತೆ ಇಲ್ಲಿರುವ ಅನಿವಾಸಿ ಭಾರತೀಯರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ತಂದೆತಾಯಿಗಳಾಗಿ ಜೋರು ಮಾಡದೆ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡುವುದು ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾದೀತು. ಅಮೇರಿಕೆಗೆ ಬಂದು ಮನೆ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿದಂತೆ ಇಲ್ಲಿ ಜೋರು ಮಾಡಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ,

ಸಮ್ಮೇಳನದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಪುಟ್ಟ ಬಾಲಕನೊಬ್ಬ ಹಾಡಿದ ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿಯ ವಚನ ಇಲ್ಲಿರುವ ತಂದೆ-ತಾಯಂದಿರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿದಂತಿತ್ತು.

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 11.7.2013.