"Politics is a short term religion whereas religion is a long term politics" ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ರಾಮ ಮನೋಹರ ಲೋಹಿಯಾ. ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಿ ಸೂತ್ರಗಳನ್ನು ಸಂವಿಧಾನ ಒದಗಿಸುತ್ತದೆ. ಸಂವಿಧಾನದ ನಿಯಮಗಳಿಗೆ ಅನುಸಾರವಾಗಿ ಆಡಳಿತ ಯಂತ್ರ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸಂವಿಧಾನವು ಇಡೀ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ಅತಿ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾದುದು ಎಂಬ ಹೆಗ್ಗಳಿಕೆಗೆ ಪಾತ್ರವಾಗಿದೆ. ಇದನ್ನು ಭಾರತೀಯರು ಯಾರಾದರೂ ಹೇಳಿದರೆ ಅಭಿಮಾನದಿಂದ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆನ್ನಬಹುದು. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಸಿಯೋಲ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿಶ್ವಶಾಂತಿ ಶೃಂಗ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದ ಟ್ರಿನಿಡ್ಯಾಡಿನ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟಿನ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರೊಬ್ಬರು ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಅನೌಪಚಾರಿಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನು ಇದೇ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಇಂತಹ ಅದ್ಭುತವಾದ ಸಂವಿಧಾನವಿದ್ದರೂ ಸಹ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಅದರ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಆಡಳಿತ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬುದನ್ನು ವಿಷಾದದಿಂದ ಹೇಳಬೇಕಾಗಿದೆ. “Politics without principles is a crime" ಎಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ.

ಸಂವಿಧಾನದ ಆಶಯಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ರಾಜಕೀಯ ಧುರೀಣರು ಹೇಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲವೋ ಹಾಗೆಯೇ ಧರ್ಮದ ಅನುಯಾಯಿಗಳೂ ಸಹ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮ ತತ್ವಗಳಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಧರ್ಮದ ಆಶಯಕ್ಕೂ ಆಯಾ ಧರ್ಮೀಯರ ನಡವಳಿಕೆಗಳಿಗೂ ಗಾವುದ ಗಾವುದ ದೂರವಿದೆ. ನಮ್ಮದು ವಿಶ್ವದ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ. ಇಲ್ಲಿ ದಿನೇ ದಿನೇ ಅಪರಾಧಗಳು ಕಳವಳಕಾರಿಯಾದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಿವೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲವಾದರೂ ಗಣನೀಯವಾಗಿಯಾದರೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಠಿಣಾತಿ ಕಠಿಣವಾದ ಶಿಕ್ಷೆ ವಿಧಿಸಲು ಕಾನೂನು ಕಟ್ಟಳೆಗಳಿದ್ದರೂ ನಿಯಂತ್ರಣ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾನೂನೆಂಬುದು ಹಾವಾಡಿಗನ ಬುಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ ಹಲ್ಲು ಕಿತ್ತ ಹಾವಿನಂತಾಗಿದೆ.

ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ಅಮೆರಿಕೆಯಿಂದ ದುಬೈ ಮಾರ್ಗವಾಗಿ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದ ಸಂದರ್ಭ. ಅಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳಿಗಾಗಲೀ ಮುಸ್ಲಿಮರಿಗಾಗಲೀ ಮತ್ತಾವುದೇ ಧರ್ಮದವರಿಗಾಗಲೀ ಮೆರವಣಿಗೆ ಉರುವಣಿಗೆಗಳಿಗೆ ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ. ಯಾವ ಧರ್ಮೀಯರೇ ಇರಲಿ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ತಂತಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ಸ್ವತಂತ್ರ ಉಳ್ಳವರಾಗಿರುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುವ ಮಠ ಮಂದಿರಗಳು ಅಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಮಹಿಳೆಯರು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಓಡಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಿನ ನಮ್ಮ ಶಿಷ್ಯರು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು: "ನಮ್ಮ ಮಗಳು ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬರುವುದು ನಮಗೆ ಆತಂಕದ ವಿಷಯವಲ್ಲ; ಆದರೆ ನಿದ್ದೆಗಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ವಾಹನ ಚಲಾಯಿಸುವಾಗ ಎಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಅಪಘಾತವಾದರೆ ಹೇಗೆ?” ಎಂಬ ಆತಂಕ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತದೆ! "ಯತ್ರ ನಾರ್ಯಸ್ತು ಪೂಜ್ಯಂತೇ ರಮಂತೇ ತತ್ರ ದೇವತಾಃ (ಹೆಣ್ಣು ಪೂಜೆಗೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿ ದೇವತೆಗಳು ಸಂತೋಷಪಡುತ್ತಾರೆ) ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುವ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಓಡಾಡುವುದನ್ನು ಊಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ ತಡರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಚರಿಸುವ ಮಹಿಳೆಯ ಮೇಲೆ ಅತ್ಯಾಚಾರ ನಡೆದರೆ “ಅವಳಿಗೆ ಬುದ್ದಿ ಬೇಡವೇ? ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಏಕೆ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು?'' ಎಂದು ಅವಳ ಮೇಲೆಯೇ ತಪ್ಪು ಹೊರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಧರ್ಮದ ನೆಲೆವೀಡು ಎನಿಸಿದ ಈ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಮಹಿಳಾ ಸುರಕ್ಷತೆಯ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಯಾರೂ ಬೆರಳು ಮಾಡಿ ತೋರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆ ಒಂಟಿಯಾಗಿ ರಸ್ತೆಗಳಲ್ಲಿ ನಿರಾತಂಕವಾಗಿ ಸಂಚರಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವವರೆಗೆ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಗಾಂಧೀಜಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಗಾಂಧೀಜಿಯವರ ಕನಸಿನ ಅಂತಹ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ದೂರ... ದೂರ.... ಬಲು ದೂರ!

ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಕೋರ್ಟುಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿದ ಹಾಗೆ ಕೊಲೆ, ಸುಲಿಗೆ ಮುಂತಾದ ಅಪರಾಧಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಕೋರ್ಟುಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದಂತೆಯೇ ಅಪರಾಧಗಳ ಗ್ರಾಫ್ ಏರುಮುಖವಾಗಿಯೇ ಚಲಿಸುತ್ತಿದೆ! ಇದೇ ಮಾತನ್ನು ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ವಿಷಯದಲ್ಲೂ ಹೇಳಿದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು. ಮಠ, ಮಂದಿರ, ಚರ್ಚು, ಮಸೀದಿ ಮೊದಲಾದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಿದ ಹಾಗೆ ಅಧರ್ಮದ ಕಾರ್ಯಗಳು ಕಡಿಮೆಯಾಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಹಿಂಸೆ, ಕೊಲೆ, ದರೋಡೆ, ಅನಾಚಾರ, ಅತ್ಯಾಚಾರಗಳು ತಗ್ಗಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದಕ್ಕೆ ತದ್ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿದ ಹಾಗೆಯೇ ಅದೇ ಅನುಪಾತದಲ್ಲಿ ಆ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಡವಳಿಕೆಗಳೂ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ಮೆರೆಯುತ್ತಿವೆ!

"Hinduism is a way of life" ಎಂದು ಬಹಳ ಜನ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗೆಂದರೇನೆಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡದೆ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗುತ್ತಾರೆ. As a matter of fact every religion in this world is a good way of life but hardly followed by its followers! ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಯಾವ ಧರ್ಮದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರೂ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮದ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯನ್ನು ಮೆರೆಯಲು ಮುಂದಾದವರಲ್ಲ. ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯಲು ಮುಂದಾದವರು. ಮಾರಾಟದ ಸರಕು ಹೆಚ್ಚಿದಂತೆಲ್ಲಾ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಅದರ ಬೆಲೆ ಕುಸಿಯುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಧಾರ್ಮಿಕ ಸಂಸ್ಥೆಗಳು ಹೆಚ್ಚಾದಂತೆ ಧರ್ಮದ ಮೌಲ್ಯ ಕುಸಿಯುತ್ತಿದೆ! ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೇನೆಂಬುದನ್ನು ಭಾಗವತ ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾಗಿ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸಿದೆ: “ಧರ್ಮಂ ಪ್ರವಕ್ಷ್ಯಂತಿ ಅಧರ್ಮಜ್ಞಾಃ, ತಸ್ಮಾತ್ ಕ್ಷೀಯತೇ ಧರ್ಮಃ" ಅಂದರೆ ಧರ್ಮದ ಕಟ್ಟೆಗಳ ಮೇಲೆ ವಿರಾಜಮಾನರಾದವರಿಗೇ ಧರ್ಮವೆಂದರೇನೆಂಬುದು ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ಇದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಧರ್ಮ ಅವನತಿ ಹೊಂದುತ್ತಿದೆ ಎಂಬ ಭಾಗವತದ ಈ ಮಾತು ಕಟು ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಧರ್ಮ ಶಬ್ದದ ಅರ್ಥ ವಿಶಾಲವಾದುದು. ಇದನ್ನು ನಿಖರವಾಗಿ ಹೀಗೆಂದು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. 'ಧರ್ಮಸ್ಯ ತತ್ತ್ವಂ ನಿಹಿತಂ ಗುಹಾಯಾಮ್' ಎಂಬ ಸೂಕ್ತಿಯೊಂದು ಇದೆ. ಅಂದರೆ ಧರ್ಮವೆಂಬುದು ಅತಿ ಗಹನ, ಗುಹೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಗಿದೆ. ಅದನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವುದು ಸುಲಭವಲ್ಲ; ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ ಎಂದು ಇದರ ಇಂಗಿತ. ಯಾವ ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲೂ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಧರ್ಮ ಎಂಬುದನ್ನು ಮತಧರ್ಮ ಎಂಬ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಯೇ ಇಲ್ಲ. ಹಿಂದೂ, ಬೌದ್ಧ, ಇಸ್ಲಾಂ, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಮತಧರ್ಮಗಳು (Religions), ಧರ್ಮ ಶಬ್ದದೊಂದಿಗೆ ಸೇರ್ಪಣೆಯಾಗಿರುವ ಈ ವಿಶಿಷ್ಟ ಹೆಸರುಗಳು ಧರ್ಮ ಶಬ್ದದ ಅರ್ಥ ವ್ಯಾಪ್ತಿಯನ್ನು ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸುತ್ತವೆ. ವಿವಿಧ ಧರ್ಮಗಳ ಸಂಸ್ಥಾಪಕರು ಮಾನವತೆಯ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಆಯಾಯ ಕಾಲಘಟ್ಟದ ಜನರ ಒಳಿತಿಗಾಗಿ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳನ್ನು ಬೋಧಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದರು. ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ ಅವರ ಬೋಧನೆಗೆ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯಗಳೇ ಆಧಾರವಾಗಿದ್ದವು.

ವೈಶೇಷಿಕ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ "ಯತೋಭ್ಯುದಯ-ನಿಃಶ್ರೇಯಸ-ಸಿದ್ಧಿಃ ಸ ಧರ್ಮ" ಅಂದರೆ ಯಾವುದರಿಂದ ಇಹದ ಅಭ್ಯುದಯ ಮತ್ತು ಪರದ ನಿಃಶ್ರೇಯಸ್ಸು ಸಿದ್ಧಿಸುತ್ತದೆಯೋ ಅದುವೇ ಧರ್ಮ. ಮನುಷ್ಯನ ಇಹ-ಪರದ ಬದುಕನ್ನು ಬೆಸೆಯುವಂತಹುದು ಧರ್ಮ. "ಮರ್ತ್ಯಲೋಕವೆಂಬುದು ಕರ್ತಾರನ ಕಮ್ಮಟವಯ್ಯಾ, ಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲುವವರು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲುವರಯ್ಯಾ, ಇಲ್ಲಿ ಸಲ್ಲದವರು ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಲ್ಲರಯ್ಯಾ!" ಎಂದು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಹೇಳಿದ್ದು ಈ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿಯೇ. ಮನಸ್ಸು, ಮಾತು ಮತ್ತು ದೇಹದ ಮೇಲೆ ನಿಯಂತ್ರಣವನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಂಡರೆ ಮಾತ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಸುಖದಿಂದಿರಲು ಸಾಧ್ಯ. ಮೂರನ್ನು ಮನುಷ್ಯ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಹತೋಟಿಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದಾನೆಂಬುದರ ಮೇಲೆ ಉತ್ತಮ, ಮಧ್ಯಮ, ಅಧಮ ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆಂದು ಮನುಸ್ಮೃತಿ ಹೇಳುತ್ತದೆ.

ಶುಭಾಶುಭಫಲಂ ಕರ್ಮ ಮನೋ ವಾಗ್ದೇಹಸಂಭವಮ್ । 
ಕರ್ಮಜಾ ಗತಯೋ ನೃಣಾಮುತ್ತಮಾಧಮಮಧ್ಯಮಾಃ || 
ಮನುಸ್ಮೃತಿ ( 12.3)

ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸು, ಮಾತು ಮತ್ತು ದೇಹದಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯದೂ ಆಗಬಹುದು, ಕೆಟ್ಟದ್ದೂ ಆಗಬಹುದು. ಮನುಸ್ಮೃತಿಯ ಪ್ರಕಾರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಮೂರು ತೆರನಾದ ಪಾಪ ಕೃತ್ಯಗಳೆಂದರೆ: 1) ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಸಂಪತ್ತು/ಆಸ್ತಿ/ವಸ್ತುವಿಗೆ ಆಸೆಪಡುವುದು, 2) ದುಷ್ಟ ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುವುದು, 3) ಅಸತ್ಯವನ್ನು ನಂಬುವುದು. ಈ ಮೂರು ತೆರನಾದ ಮಾನಸಿಕ ಪಾಪ ಕೃತ್ಯಗಳು ಮನುಷ್ಯನ ತಪ್ಪು ನುಡಿ ಮತ್ತು ತಪ್ಪು ನಡೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತವೆ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ನಾಲ್ಕು ಪಾಪಕೃತ್ಯಗಳೆಂದರೆ: 1) ಸುಳ್ಳು ಹೇಳುವುದು, 2) ಪರರನ್ನು ನಿಂದಿಸುವುದು, 3) ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಸುಳ್ಳು ಸುದ್ದಿ ಹಬ್ಬಿಸುವುದು 4) ಚಾಡಿಛಿದ್ರದ ಮಾತುಗಳನ್ನಾಡುವುದು.

ಇನ್ನು ನಡೆಯಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ಮೂರು ಪಾಪಕೃತ್ಯಗಳು: 1) ಕಳ್ಳತನ ಮಾಡುವುದು, 2) ಹಿಂಸೆ ಮಾಡುವುದು, 3) ಪರಸ್ತ್ರೀಯರೊಂದಿಗೆ ಅನೈತಿಕ ಸಂಬಂಧ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು. ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ನಿಯಂತ್ರಣ ಮನುಷ್ಯನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆವಿರ್ಭವಿಸುವ ಆಲೋಚನೆಗಳ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳನ್ನು ನಿಗ್ರಹಿಸುವ ಮನಸ್ಸಿನ ಹಿಡಿತದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದೆ. ಮನಸ್ಸು, ಮಾತು ಮತ್ತು ಶರೀರ ಈ ಮೂರರ ಮೇಲೆ ನಿಯಂತ್ರಣ ತಪ್ಪಿದಾಗಲೇ ಅಪರಾಧಗಳು ಉಂಟಾಗುವುದು. ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಥವಾ ಸಮಾಜದ ಸುಖ, ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ನೆಮ್ಮದಿ ಹಾಳಾಗುವುದು. "ಲೋಕದ ಚೇಷ್ಟೆಗೆ ರವಿ ಬೀಜವಾದಂತೆ ಕರಣಂಗಳ ಚೇಷ್ಟೆಗೆ ಮನವೇ ಬೀಜ" ಎನ್ನುವ ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿಯ ವಚನ ಇಲ್ಲಿ ಸ್ಮರಣೀಯ.

ಧರ್ಮವೆಂಬುದು ಇಂದು ಕೇವಲ ಭಾಷಣದ ಸರಕಾಗಿದೆ. ಧರ್ಮವನ್ನು ಕುರಿತು ಅನೇಕ ಪ್ರವಚನಗಳು, ಸಭೆ, ಸಮಾರಂಭಗಳು ನಾಡಿನ ಉದ್ದಗಲಕ್ಕೂ ಎಡೆಬಿಡದೆ ನಡೆಯುತ್ತಲೇ ಇವೆ. ಆದರೆ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕೇವಲ ಆಡಂಬರದ, ಮತೀಯ ಅಥವಾ ವ್ಯಕ್ತಿಗತ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ದ್ಯೋತಕವಾಗಿವೆಯೇ ಹೊರತು ಅಂತರಂಗ ಸಾಧನೆಯ ಪ್ರತೀಕವಾಗಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲ. ಕೌಶಿಕನ ಕಾಮುಕ ದುರ್ವರ್ತನೆಯಿಂದ ಬೇಸತ್ತ ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿ, ಅರಮನೆಯ ಎಲ್ಲ ಸುಖ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಅರಸಿ, ತಾನು ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ನಾಡಿನವರೇ ಆದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಧನೆಯ ಶಿಖರವನ್ನೇರಿದ ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭುಗಳ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನಕ್ಕಾಗಿ ಹಾತೊರೆದು ಕಲ್ಯಾಣದತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕುತ್ತಾಳೆ. ದಾರಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ಬಂದೊದಗಿದ ಎಡರು ತೊಡರುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಕಲ್ಯಾಣ ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಕ್ಕನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಆವಿರ್ಭವಿಸಿದ ಭಾವನೆಗಳು ಈ ಮುಂದಿನ ವಚನದಲ್ಲಿ ಮನೋಜ್ಞವಾಗಿ ಮೂಡಿಬಂದಿವೆ:

ಕಲ್ಯಾಣವೆಂಬುದಿನ್ನಾರಿಗೂ ಹೊಗಬಹುದು? 
ಹೊಗಬಾರದು ಅಸಾಧ್ಯವಯ್ಯಾ 
ಆಸೆ ಆಮಿಷವ ಅಳಿದಂಗಲ್ಲದೆ ಕಲ್ಯಾಣದತ್ತಲಡಿ ಇಡಬಾರದು 
ಒಳಗೂ ಹೊರಗೂ ಶುದ್ಧನಾದಂಗಲ್ಲದೆ ಕಲ್ಯಾಣವ ಹೊಗಬಾರದು 
ನೀನೆಂಬುದ ತಿಳಿದು ನಾನೆಂಬುದನರಿದು ತಾನು 
ತಾನಾದವಂಗಲ್ಲದೆ 
ಕಲ್ಯಾಣವ ಹೊಕ್ಕು ಬೆರೆಸಲು ಬಾರದು!

ಈ ವಚನದಲ್ಲಿ ಅಕ್ಕ ಬಳಸಿರುವ "ಕಲ್ಯಾಣ" ಎಂಬ ಶಬ್ದ ತುಂಬಾ ಮಾರ್ಮಿಕವಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕಲ್ಯಾಣವೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಭೌಗೋಲಿಕ ತಾಣವಾದ ಶಿವಶರಣರ ನೆಲೆವೀಡಾಗಿದ್ದ ಕಲ್ಯಾಣವಲ್ಲ. ಅದೊಂದು ಭೌತಿಕ ನಡೆಯೂ ಅಲ್ಲ. ಅಂತರಂಗ ಸಾಧನೆಯ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ನಡೆ. ಅದರಿಂದ ತಲುಪಬೇಕಾದ ಗಂತವ್ಯವೇ ಆತ್ಮದ ಕಲ್ಯಾಣ!

"ಕಲ್ಯಾಣ ಕೈಲಾಸವೆಂಬ ನುಡಿ ಹಸನಾಯಿತ್ತು, 
ಒಳಗೂ ಕಲ್ಯಾಣ, ಹೊರಗೂ ಕಲ್ಯಾಣ 
ಇದರಂತುವನಾರು ಬಲ್ಲರಯ್ಯಾ!"

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 1.8.2019