ಈಗ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಪರೀಕ್ಷಾ ಕಾಲ. ಭರದಿಂದ ಸಿದ್ಧತೆ ನಡೆಸಿದ್ದಾರೆ. ಇದೀಗ ಆರಂಭಗೊಂಡಿರುವ ಜಿಲ್ಲಾ ಪಂಚಾಯಿತಿ ಮತ್ತು ತಾಲ್ಲೂಕು ಪಂಚಾಯಿತಿ ಚುನಾವಣೆಗಳೂ ಸಹ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸುವ ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ಪೂರ್ವಸಿದ್ಧತಾ ಪರೀಕ್ಷೆ (mid-term exam) ಇದ್ದಂತೆ. ಚುನಾವಣಾ ಫಲಿತಾಂಶ ಬಂದ ಕೂಡಲೇ “ಇಂಥವರು ಇಂಥವರನ್ನು ಇಂತಿಷ್ಟು ಮತಗಳ ಅಂತರದಿಂದ ಸೋಲಿಸಿದರು” ಎಂದು ಸುದ್ದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳು ಬಿತ್ತರಿಸುತ್ತವೆ. ಇದು ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ಸರಿ? ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜೆಗಳೇ ಪ್ರಭುಗಳು ಎಂದು ಎಲ್ಲರೂ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅಂದ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭುಗಳು ಸೋಲಿಸುತ್ತಾರೋ, ಅವರ ಸೇವಕರು ಸೋಲಿಸುತ್ತಾರೋ? ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಸೋಲಿಸುವವರಾಗಲೀ ಗೆಲ್ಲಿಸುವವರಾಗಲೀ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳಲ್ಲ, ಮತದಾರ ಪ್ರಭುಗಳು!

ಹಿಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ರಾಜಮಹಾರಾಜರು ಯುದ್ಧಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಎದುರಾಳಿ ರಾಜನನ್ನು ಸೋಲಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ರಾಜನ ಗೆಲುವಿಗೆ ಅವನ ಸೈನ್ಯದ ಬಲ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ಗೆಲುವಿನಲ್ಲಿ ರಾಜನ ಪಾಲೂ ಇರುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ಕೇವಲ ಅರಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಿಲಾಸಿಯಾಗಿ ಉಳಿಯದೆ ರಣರಂಗಕ್ಕೆ ಧುಮ್ಮಿಕ್ಕಿ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಹುರಿದುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದ; ಸ್ವತಃ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಖಡ್ಗ ಹಿಡಿದು ಜೀವದ ಹಂಗು ತೊರೆದು ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದ. ಇಂದಿನ ಚುನಾವಣಾ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ಜನಬಲ ಇದ್ದ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಯು ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾನೆಂಬುದು ಮೇಲು ಸ್ತರದ ಅರ್ಥ ಮಾತ್ರ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಅವನು ಗೆಲ್ಲುವುದು ತನ್ನ ಧನಬಲದಿಂದ! ತಾನು ಗೆದ್ದರೆ ಜನಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ತಾನು ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಗಳೇನು, ತನ್ನ ಯೋಜನೆಗಳಾವುವು ಎಂಬುದನ್ನು ಆತ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ, ಭರವಸೆ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಮತದಾರನ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಅವನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ನಾನಾ ಆಮಿಶಗಳನ್ನು ಒಡ್ಡಿ ಮತದಾರನ ದಿಕ್ಕು ತಪ್ಪಿಸುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವೆಂಬುದು ಧನಿಕರ ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯಾಗಿದೆ. ಇಂದಿನ ರಾಜಕೀಯ, ಬಂಡವಾಳ ತೊಡಗಿಸಿ ಹಣವನ್ನು ದುಡಿಯುವ ಲಾಭದಾಯಕ ಉದ್ದಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಅಮೆರಿಕಾ ದೇಶದಲ್ಲಿರುವುದು ಬಂಡವಾಳಶಾಯಿಯಾದರೆ (capitalism) ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿರುವುದು ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಸೋಗಿನಲ್ಲಿ ಬಂಡವಾಳಶಾಯಿಗಳ ರಾಜಕಾರಣ (capitalists politics)!

ಹಿಂದಣ ರಾಜಸತ್ತೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಾನಾ ಹುನ್ನಾರಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಸಿಂಹಾಸನಾರೂಢ ರಾಜನ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನೇ ಬಂಡವಾಳವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅವನನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಿಯೋ, ಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಯೋ ಸಿಂಹಾಸನವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ರಾಜನ ಸುತ್ತ ಇದ್ದ ಹಿತಶತ್ರುಗಳೇ ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ನಾಜೂಕಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದೇಶದ ರಕ್ತಸಿಕ್ತ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ನೂರಾರು ನಿದರ್ಶನಗಳು ದೊರೆಯುತ್ತವೆ! ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದ ಈ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಅಷ್ಟೇ ನಾಜೂಕಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಮತದಾರರ ದೌರ್ಬಲ್ಯಗಳನ್ನೇ ಅಧಿಕಾರ ಗ್ರಹಣಕ್ಕೆ ಚಿಮ್ಮು ಹಲಗೆಯನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರನ್ನು ಮರುಳು ಮಾಡಿ ಮತಗಿಟ್ಟಿಸಿ ಅಧಿಕಾರ ಪಡೆಯುತ್ತಾರೆ. ಅಧಿಕಾರ ಸಿಕ್ಕ ನಂತರ “ನೀನ್ಯಾಕೊ ನಿನ್ನ ಹಂಗ್ಯಾಕೋ ನಿನ್ನ ಓಟಿನ ಬಲ ಒಂದಿದ್ದರೆ ಸಾಕೋ” ಎನ್ನುವಂತಹ ವಿಪರೀತ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ! ಚುನಾವಣೆಯ ಅಖಾಡದಲ್ಲಿ ಎದುರಾಳಿಯ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಣಸಾಡುವ ಪಟ್ಟು ಎಂದರೆ ಮತದಾರರಿಗೆ ಕೊಡುವ ದುಡ್ಡು ಮತ್ತು ಮದ್ಯ! ಇಲ್ಲಿ ಭ್ರಷ್ಟರಾರು? ಮತದಾರರೋ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳೋ? ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಸುಧಾರಣೆ ಆದೀತೆ ಎಂಬುದು ಯಕ್ಷಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ! ಪಂಚವಾರ್ಷಿಕ ಯೋಜನೆಗಳು ಬಂದಿವೆ, ಹೋಗಿವೆ. ಆದರೆ ಜನರಿಗೆ ಎಷ್ಟರಮಟ್ಟಿಗೆ ತಲುಪಿವೆ ಎಂಬುದು ಮಾತ್ರ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಹ. ಜನರಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ತಲುಪುವ ನಿಜವಾದ ಪಂಚವಾರ್ಷಿಕ ಯೋಜನೆಗಳೆಂದರೆ ಈ ಚುನಾವಣೆಗಳು!

ರಾಮರಾಜ್ಯವೆಂದರೆ ಸುಖೀರಾಜ್ಯ, ಕಲ್ಯಾಣ ರಾಜ್ಯ ಎಂಬ ಪರಿಕಲ್ಪನೆ ಇದೆ. ಆದರೂ "ರಾಮ ರಾಜ್ಯವಾಳಿದರೂ ರಾಗಿ ಬೀಸುವುದು ತಪ್ಪಲಿಲ್ಲ" ಎಂಬ ಗಾದೆ ಮಾತಿಗೆ ಆಸ್ಪದವಾಗಿರುವುದು ಅಚ್ಚರಿದಾಯಕ. ರಾಮರಾಜ್ಯದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗೇ ಈ ಗಾದೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿದೆ. ರಾಮನ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಜನರ ಬವಣೆ ತಪ್ಪಲಿಲ್ಲ. ಅವನದೇ ದೊಡ್ಡ ಬವಣೆ! ಯಾರು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೇನು ನಮ್ಮ ಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲ ಎಂದು ಜನರು ಭ್ರಮನಿರಸನಗೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಧಿಕಾರ ಗದ್ದುಗೆಯ ಮೋಹವಿಲ್ಲದ ರಾಮನ ಬವಣೆಯೇ ಬೇರೆ, ಅಧಿಕಾರಕ್ಕಾಗಿ ಹಪಹಪಿಸುವ ಇಂದಿನ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಬವಣೆಯೇ ಬೇರೆ!

ಜನರ ಕೈಗೆ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಸಿಗುವುದೇ ಚುನಾವಣೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ. ತಮ್ಮ ಬಳಿಗೆ ಬಂದ ಅವರನ್ನು ಜನ ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ರಸ್ತೆಯೋ, ಆಸ್ಪತ್ರೆಯೋ ಬೇಕೆಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಅವರ ಸಿದ್ಧ ಉತ್ತರ: “ಈಗ ಚುನಾವಣೆಯ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ ಜಾರಿಯಲ್ಲಿದೆ. ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳುವಂತಿಲ್ಲ!” ಜನರ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಾಗ ಈ ಉತ್ತರ, ನಂತರ ಕೇಳೋಣವೆಂದರೆ ಅವರೆಲ್ಲಿ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ! ಕಾಣದಂತೆ ಮಾಯವಾಗಿರುತ್ತಾರೆ! ಹತ್ತಿರ ಬಂದಾಗಲೂ ಕೇಳಲು ಅವಕಾಶವಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಅದೆಂಥ ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ! ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಹೆಂಡ ಸಾರಾಯಿ ರದ್ದುಗೊಳಲಿ. ಆದರೆ ಯಾವ ಯೋಜನೆಯ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಭರವಸೆ ಕೊಡುವಂತಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಏನರ್ಥ? ಚುನಾವಣಾ ‘ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ"ಯ ಕೆಲವೊಂದು ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು ಸರಕಾರದ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಏನೂ ಮಾಡದ ನಿಷ್ಕ್ರಿಯತೆಗೆ ಅವಕಾಶವಾಗುತ್ತಿವೆ. ನಿಮ್ಮ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ, ಆದರೇನು ಮಾಡುವುದು "ನೀತಿ ಸಂಹಿತೆ" ಇದೆಯಲ್ಲಾ ಎಂದು ಜಾರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಹೆಣ್ಣನ್ನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೋದ ಗಂಡಿನ ತಂದೆತಾಯಂದಿರು ವರದಕ್ಷಿಣೆ ಗಿಟ್ಟಲಾರದೆಂದು ತಿಳಿದು “ನಿಮ್ಮ ಮಗಳನ್ನೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸೊಸೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಆಸೆಯಿತ್ತು. ಆದರೆ ಏನು ಮಾಡುವುದು, ನಮ್ಮೂರ ಹನುಮಪ್ಪ ದೇವರು ಹೂ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ!” ಎಂಬ ಹಾರಿಕೆಯ ಉತ್ತರದಂತಿದೆ. ಚುನಾವಣೆ ಮುಗಿಯಿತೆಂದರೆ “ಯಾರಿಗೆ ಯಾರೋ ಪುರಂದರವಿಠಲ!”

ಯಾವ ಅರ್ಹತೆಯೂ ಬೇಕಿಲ್ಲದ ಹುದ್ದೆ ಎಂದರೆ ರಾಜಕಾರಣ. ಸೈನ್ಯಕ್ಕೆ ಭರ್ತಿಯಾಗಲು ದೇಹದಾರ್ಢ್ಯ ಬೇಕು, ನಾನಾ ಟೆಸ್ಟ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತೀರ್ಣನಾಗಬೇಕು, ನಂತರ ಕಠಿಣಾತಿಕಠಿಣ ತರಬೇತಿ ಕೊಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಹುದ್ದೆಗಾಗಲೀ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅರ್ಹತೆಯ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ರಾಜಕಾರಣಕ್ಕೂ ಕನಿಷ್ಠ ಮಾನದಂಡ ಬೇಡವೆ? ಯಾವ ಅರ್ಹತೆಯ ಮಾನದಂಡವೂ ಅವರಿಗಿಲ್ಲ. ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳಾದರೂ ಅಂಥ ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು ನಿಗದಿಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಅನುಸರಿಸಬೇಕು. ಅದೂ ಆಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಪಕ್ಷಗಳಿಗೆ ಹಣ ವೆಚ್ಚಮಾಡಿ ಗೆಲ್ಲುವ ಕುದುರೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಬೇಕು! ಹಾಗಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಇಲ್ಲವೆಂದಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅವರು ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಂತರೆ ಆರಿಸಿ ಬರಲಾರರು. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಇದೇ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಬರೆದ ನೆನಪು: “ದೇವರೇ ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಂತರೂ ಗೆಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ!”

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಸಿಯಾಚಿನ್ ಹಿಮಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಸುನೀಗಿದ ವೀರಯೋಧರ ವಿಷಯ ಓದುಗರಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಹಿಮಪಾತಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿ ಪ್ರಾಣ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಹತ್ತು ಜನ ಯೋಧರಲ್ಲಿ ಮೂವರು ಕರ್ನಾಟಕದವರು! ಹನುಮಂತಪ್ಪ ಕೊಪ್ಪದ ಎಂಬ ಯೋಧನಂತೂ 25 ಅಡಿ ಆಳದ ಹಿಮದಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಬದುಕಿ ಉಳಿದರೂ ಸಾವು ಬಿಡದೆ ಸೆಳೆದೊಯ್ದ ದಾರುಣ ದೃಶ್ಯಗಳನ್ನು ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ನೋಡಿ ದೇಶವಾಸಿಗಳೆಲ್ಲರೂ ಹನಿಗಣ್ಣಾದರು. ಸಿಯಾಚಿನ್ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ನಮ್ಮ ದೇಶದಿಂದ ಕಸಿಯಲು ಚೀನಾ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹುನ್ನಾರಗಳನ್ನು ಮಣ್ಣುಗೂಡಿಸಲು ಪ್ರಾಣವನ್ನೇ ಪಣಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟು ವೀರಯೋಧರು ಹೋರಾಡುತ್ತಾರೆ. ಅತ್ತ ವೀರ ಯೋಧರು ದೇಶ ರಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಇತ್ತ ನಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ನೇತಾರರು ದೇಶ ಭಕ್ಷಣೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವುದು ಎಂಥ ವಿಕೃತ ವ್ಯಂಗ್ಯ! ಅವರ ಅನನ್ಯ ದೇಶಭಕ್ತಿ ಎತ್ತ, ಇವರ ನಿರ್ಲಜ್ಜ ದೇಶ ಭುಕ್ತಿ ಎತ್ತ!

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗುವುದೇ ಎಂಬುದು ಮಿಲಿಯನ್ ಡಾಲರ್ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ. ಚುನಾವಣೆಗೆ ಸ್ಪರ್ಧಿಸುವವರು ಇಂತಿಷ್ಟು ವರ್ಷ ಮಿಲಿಟರಿ ತರಬೇತಿ ಪಡೆದಿರಬೇಕೆಂದು ಕಡ್ಡಾಯ ನಿಯಮ ಮಾಡಿದರೆ ಸುಧಾರಣೆ ಆಗಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಲಿಗಳೇ ಹಾರಿ ಹಾರಿ ಚುನಾವಣೆಯ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಬೋನಿನೊಳಗೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ ಬೆಕ್ಕಿನ ಕೊರಳಿಗೆ ಗಂಟೆ ಕಟ್ಟುವವರಾರು?

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 18.2.2016