ಹಡಗು ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳನ್ನು ಸೀಳಿ ರಭಸದಿಂದ ಮುಂದೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲಿ ಧರ್ಮಗುರುಗಳೊಬ್ಬರು ಧರ್ಮಬೋಧೆ ಮಾಡಲೆಂದು ದೂರದ ದೇಶಕ್ಕೆ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳಸಿದ್ದರು. ಹಡಗಿನ ಮೇಲಂತಸ್ತಿನಲ್ಲಿ ಇತರ ಯಾತ್ರಿಕರು ಗುಂಪು ಗುಂಪಾಗಿ ಕುಳಿತು ಚಹಾಪಾನೀಯ ಸೇವಿಸುತ್ತಾ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ತಂಪಾದ ಗಾಳಿ ಬೀಸುತ್ತಿತ್ತು. ಸಮುದ್ರದ ನೀರು ಕ್ಷಿತಿಜದ ಎಲ್ಲೆಡೆ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಹಡಗಿನ ಮುಂಭಾಗದಲ್ಲಿ ಗುಂಪೊಂದು ಕುಳಿತಿತ್ತು. ಮೀನುಗಾರನೊಬ್ಬ ಸಮುದ್ರದ ಕಡೆ ಬೆರಳುಮಾಡಿ ತೋರಿಸಿ ಏನೋ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಧರ್ಮಗುರುಗಳು ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದರು. ಮೀನುಗಾರ ಬೆರಳುಮಾಡಿ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಿಕ್ಕಿನತ್ತ ದೃಷ್ಟಿ ಹಾಯಿಸಿದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಏನೂ ಕಾಣಿಸಲಿಲ್ಲ. ಮತ್ತಷ್ಟೂ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಕುಳಿತಾಗ ಜನರು ಗೌರವದಿಂದ ತಲೆಬಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಮೀನುಗಾರನೂ ನಮಸ್ಕರಿಸಿ ತನ್ನ ಮಾತನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದ. "ಈತ ಏನೋ ತೋರಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದನಲ್ಲಾ ಏನದು?” ಎಂದು ಗುರುಗಳು ಕೇಳಿದರು. "ಹತ್ತಿರದ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿರುವ ಮೂವರು ತಪಸ್ವಿಗಳ ವಿಚಾರ" ಎಂದು ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ವರ್ತಕ ಹೇಳಿದ. “ಎಲ್ಲಿದೆ ದ್ವೀಪ? ಏನೂ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ, ಅದರ ಹೆಸರೇನು? ಯಾರವರು ತಪಸ್ವಿಗಳು? ಹೇಳು" ಎಂದು ಕೇಳಿದಾಗ ಮೀನುಗಾರ "ನನ್ನ ಕೈನೇರಕ್ಕೆ ನೋಡಿ, ಅಗೋ ಅಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣದೊಂದು ಮೋಡ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲಾ ಅದರ ಕೆಳಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಎಡಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿ. ಒಂದು ಗೆರೆಯಂತೆ ಕಾಣಿಸುವುದೇ ಆ ದ್ವೀಪ. ಅದರಲ್ಲಿ ವಾಸಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಆ ಮೂವರು ತಪಸ್ವಿಗಳು ಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲ. ಮಹಾನ್ ಅವಧೂತರು. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಕೇಳಿದ್ದೆ. ನೋಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ಸೌಭಾಗ್ಯ ದೊರೆಯಿತು. ಏನಾಯಿತೆಂದರೆ ಒಮ್ಮೆ ಮೀನು ಹಿಡಿಯಲು ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದಾಗ ಬಿರುಗಾಳಿ ಎದ್ದು ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳು ಅಪ್ಪಳಿಸಿ ಆ ದ್ವೀಪ ಸೇರಿದಾಗ ರಾತ್ರಿಯ ಕಗ್ಗತ್ತಲು. ಎಲ್ಲಿದ್ದೇನೆಂದು ತಿಳಿಯದೆ ಕಂಗಲಾದೆ. ಮಾರನೆಯ ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಇಡೀ ದ್ವೀಪವನ್ನು ಸುತ್ತಾಡಿದಾಗ ಒಂದು ಕುಟೀರ ಕಾಣಿಸಿತು. ಅದರಲ್ಲಿದ್ದವರೇ ಆ ಮೂವರು ತಪಸ್ವಿಗಳು. ಅವರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಿಗೆ ತುಂಬಾ ವಯಸ್ಸಾಗಿತ್ತು. ನೂರು ದಾಟಿರಬಹುದು. ಬೆನ್ನು ಬಾಗಿತ್ತು. ಸದಾ ಹಸನ್ಮುಖಿ. ಅವರ ಮುಖದ ಮೇಲಿದ್ದ ಕಳೆ ದೈವೀ ಕಾಂತಿಯಿಂದ ರಾರಾಜಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಎರಡನೆಯವರು ಎತ್ತರವಾಗಿದ್ದರು, ಅವರಿಗೂ ಬಹಳ ವಯಸ್ಸಾಗಿತ್ತು. ಆದರೂ ತುಂಬಾ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ. ಇನ್ನು ಮೂರನೆಯವರು ಅವರಿಗಿಂತ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ. ಮೊಳಕಾಲದವರೆಗೆ ಇಳಿಬಿದ್ದ ಅವರ ಬಿಳಿಯ ಗಡ್ಡ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಯ ಬಿಳುಪನ್ನೂ ನಾಚಿಸುವಂತಿತ್ತು. ಸೊಂಟದ ಸುತ್ತ ಒಂದು ಮುಂಡಾಸನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಯಾರೂ ಹೆಚ್ಚು ಮಾತನಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣಂಚಿನಲ್ಲಿಯೇ ಯಾರಿಗೆ ಏನಾಗಬೇಕೆಂದು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಮೌನವಾಗಿಯೇ ಅವರವರ ಕಾರ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನನ್ನನ್ನು ಉಪಚರಿಸಿ ದೋಣಿ ಹತ್ತಿಸಿ ಕಳುಹಿಸಿದರು”.

ಮೀನುಗಾರ ಇಷ್ಟು ಹೇಳುವುದರೊಳಗೆ ಹಡಗು ಆ ದ್ವೀಪದ ಸಮೀಪ ಬಂದು ತಲುಪಿತು. "ಅಗೋ ದ್ವೀಪ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು. ಆ ತಪಸ್ವಿಗಳು ಹೇಗಿದ್ದಾರೆಂದು ತಾವೇ ಸ್ವಲ್ಪಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ನೋಡಬಹುದು” ಎಂದ ಸಹಯಾತ್ರಿಕನಾದ ವರ್ತಕ. ಗುರುಗಳು ದ್ವೀಪವನ್ನು ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಹಡಗಿನ ಹಿಂಭಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದು "ಈ ದ್ವೀಪದ ಹೆಸರೇನು?” ಎಂದು ನಾವಿಕನನ್ನು ಕೇಳಿದರು: ಈ ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಅನೇಕ ದ್ವೀಪಗಳಿವೆ, ಇವುಗಳಿಗೆ ಯಾವ ಹೆಸರೂ ಇಲ್ಲ” ಎಂದ ನಾವಿಕ. "ಈ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಮೂವರು ಮಹಾನ್ ತಪಸ್ವಿಗಳು ಇದ್ದಾರೆಂಬುದು ನಿಜವೇ?” “ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮೀನುಗಾರರು ಹಾಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಬುರುಡೆ ಮಾತನ್ನು ನಂಬುವುದು ಕಷ್ಟ". ಗುರುಗಳು ಆ ದ್ವೀಪದೊಳಗೆ ಹೋಗಿ ಆ ತಪಸ್ವಿಗಳನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂಬ ತಮ್ಮ ಉತ್ಕಟೇಚ್ಛೆಯನ್ನು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಹತ್ತಿರ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತಾರೆ. “ಇಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಲು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವಿಲ್ಲ. ಹಡಗು ದ್ವೀಪದ ದಂಡೆಯವರೆಗೂ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿರುವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅವರು ಬಹಳ ಮೂರ್ಖರು. ಅವರಿಗೆ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. 

"ಸಮುದ್ರದಲ್ಲಿರುವ ಮೀನುಗಳಂತೆ ಅವರು ಏನೂ ಮಾತನಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ಆ ಮುದುಕರನ್ನು ನೋಡುವ ಕಷ್ಟವನ್ನು ತಾವೇಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು?” ಎಂದು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಪರಿಪರಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿದರೂ ಗುರುಗಳು ಕೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರ ಒತ್ತಾಸೆಗೆ ಮಣಿದು ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿಯೇ ಲಂಗರು ಹಾಕಿ ಸಣ್ಣ ದೋಣಿಯೊಳಗೆ ಗುರುಗಳನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡುತ್ತಾನೆ. ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಟೆಲಿಸ್ಕೋಪ್ ಹಿಡಿದು ದ್ವೀಪದತ್ತ ಕಣ್ಣುಹಾಯಿಸುತ್ತಾನೆ. ಸಮುದ್ರದ ದಂಡೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಅನೇಕ ಬಂಡೆಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಣ್ಣಿನ ಕುಟೀರ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬಂಡೆಯ ಬಲ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಮೂವರು ಸಾಧುಗಳು ಸಮುದ್ರದ ತೀರದಲ್ಲಿ ಪರಸ್ಪರರ ಕೈಹಿಡಿದು ನಿಂತಿರುತ್ತಾರೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿಯೇ ದೋಣಿ ಅವರ ಹತ್ತಿರ ತಲುಪುತ್ತದೆ. ಗುರುಗಳು ದೋಣಿಯಿಂದ ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆ ಸಾಧುಗಳು ತಲೆಬಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಗುರುಗಳು ಅವರಿಗೆ ಆಶೀರ್ವಾದ ಮಾಡಿದ ಮೇಲೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚು ತಲೆಬಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಗುರುಗಳು ಪ್ರಸನ್ನಚಿತ್ತರಾಗಿ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸಂಭಾಷಣೆ ಆರಂಭಿಸುತ್ತಾರೆ. "ನಿಮ್ಮ ಆತ್ಮೋನ್ನತಿಗಾಗಿ ದೇವರಿಗೆ ಯಾವ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೀರಿ?” ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತಾರೆ. ಆ ಮೂವರೂ ಸಾಧುಗಳು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರು ನೋಡಿ ಏನೂ ಹೇಳದೆ ಮೌನ ಧರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಗುರುಗಳಿಂದ ಅದೇ ಪ್ರಶ್ನೆ: “ನೀವು ದೇವರಿಗೆ ಏನೆಂದು ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೀರಿ?”. ಆಗ ಉಳಿದಿಬ್ಬರು ಸಾಧುಗಳು ಹಿರಿಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಸಾಧುವಿನತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಬೆನ್ನುಬಾಗಿದ ಹೊಳಪು ಕಂಗಳ ಆ ಸಾಧು ಆಗಸದತ್ತ ಮುಖಮಾಡಿ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತಾನೆ: "ಮೂವರು ನೀವು, ಮೂವರು ನಾವು, ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಕರುಣೆ ಇರಲಿ!" ಉಳಿದಿಬ್ಬರೂ ಆಗಸದತ್ತ ಮುಖಮಾಡಿ ಅದನ್ನೇ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ: "ಮೂವರು ನೀವು, ಮೂವರು ನಾವು, ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಕರುಣೆ ಇರಲಿ!” ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಹೇಳಿದಂತೆ ಇವರು ಮೂರ್ಖಶಿಖಾಮಣಿಗಳಿದ್ದಾರೆ, ಇವರಿಗೆ ಏನೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲವೆಂದು ಗುರುಗಳು ಒಳಗೊಳಗೇ ನಗುತ್ತಾರೆ. ಅದನ್ನು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ ತೋರ್ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ "ನಿಮಗೆ ತ್ರಿಮೂರ್ತಿಗಳ ಜ್ಞಾನವಿರುವುದು ತುಂಬಾ ಸಂತೋಷ, ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳ ರೀತ್ಯಾ ನೀವು ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಸರಿಯಿಲ್ಲ. ಶಾಸ್ತ್ರೋಕ್ತವಾಗಿ ಹೇಗೆ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬುದನ್ನು ನಾನು ಕಲಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ" ಎಂದು ವಿಧಿವತ್ತಾಗಿ ಹತ್ತಾರು ಬಾರಿ ಹೇಳಿಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಗುರುಗಳು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟಂತೆ ಅವರಿಗೆ ತಕ್ಷಣವೇ ಪುನರುಚ್ಚರಿಸಲು ಬರದಿದ್ದರೂ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಗುರುವಿಗೆ ಅವರು ದೀರ್ಘದಂಡ ನಮಸ್ಕಾರ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ.

ಸಂಜೆಯ ಮಬ್ಬುಗತ್ತಲು ಆವರಿಸುತ್ತದೆ. ಸಮುದ್ರದ ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಚಂದ್ರ ನಿಂತು ನೋಡುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಕೊನೆಗೂ ಈ ದಡ್ಡರಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಟ್ಟೆನೆಂಬ ಅಹಂಕಾರದ ದೋಣಿಯನ್ನೇರಿ ಗುರುಗಳು ಹೊರಡುತ್ತಾರೆ. ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿದಂತೆ ಆ ಸಾಧುಗಳು ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದನ್ನು ದೂರದಿಂದಲೇ ಕೇಳಿ ಖುಷಿಪಟ್ಟು ಹಡಗನ್ನು ಏರುತ್ತಾರೆ. ಹಡಗು ಮುಂದೆ ಸಾಗಿ ದ್ವೀಪ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆಯೇ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಣ್ಣು ಕೋರೈಸುವಂತಹ ಪ್ರಖರವಾದ ಬೆಳಕು ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ! ಏನಿರಬಹುದೆಂದು ಧರ್ಮಗುರು ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತರಾಗಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಬಿಳಿಯ ಗಡ್ಡಧಾರಿಗಳಾದ ಆ ಮೂವರು ಸಾಧುಗಳು ಒಬ್ಬರನ್ನೊಬ್ಬರ ಕೈಹಿಡಿದು ಸಮುದ್ರದ ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ! ಭೂಮಿಯ ಮೇಲೆ ಓಡಿದಂತೆ ನೀರಿನ ಮೇಲೆ ತಮ್ಮತ್ತ ವೇಗವಾಗಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ಆ ಸಾಧುಗಳನ್ನು ನೋಡಿ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಆದಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಭಯಭೀತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹಿಮಶಿಖರದ ಮೇಲಿಂದ ಮಂಜುಗಡ್ಡೆಯ ಮೇಲೆ ಜಾರಿದಂತೆ ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಕಾಲು ಮಿಸುಕಾಡದೆ ಜಾರಿ ಬರುತ್ತಿರುವ ಅವರನ್ನು ನೋಡಿ ಯಾತ್ರಿಕರು ಇವರೇನು ಭೂತವೋ ಪ್ರೇತವೋ ಎಂದು ಹಡಗಿನ ಹಿಂಭಾಗಕ್ಕೆ ಓಡಿಹೋಗಿ ಅಡಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಡಗಿನ ವೇಗವನ್ನೂ ಮೀರಿಸಿದ ವೇಗದಲ್ಲಿ ಹತ್ತಿರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಆ ಸಾಧುಗಳು ಒಂದೇ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಗಿ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ: "ನೀವು ಕಲಿಸಿದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮರೆತುಹೋಯಿತು! ಪುನರುಚ್ಚಾರಣೆ ಮಾಡುವವರೆಗೂ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿತ್ತು. ನಂತರ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ ಮೇಲೆ ಕ್ರಮೇಣ ಒಂದೊಂದೇ ಶಬ್ದ ವಿಸ್ಮೃತಿಗೊಂಡು ಈಗ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಮರೆತು ಹೋಗಿದೆ. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿಕೊಡಿ ಗುರುಗಳೇ!”

ಧರ್ಮಗುರುಗಳು ಗಾಬರಿಗೊಂಡು ಹಡಗಿನ ಒಂದು ಮೂಲೆಗೆ ವಾಲಿಕೊಂಡು ತಡವರಿಸುತ್ತಾ "ನೀವು ಮೊದಲು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯೇ ನಿಮ್ಮನ್ನು ದೇವರು ಕೊಂಡೊಯ್ಯುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನೇ ಮುಂದುವರಿಸಿರಿ. ನಿಮಗೆ ನಾನು ಕಲಿಸಲು ಶಕ್ತನಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಮಿಸಿ” ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಕೈಜೋಡಿಸಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದರು. ಆ ಮೂವರು ತಪಸ್ವಿಗಳು ತಮ್ಮ ದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ಹಿಂದಿರುಗಿದರು. ಅವರ ಪ್ರಖರವಾದ ತೇಜಸ್ಸು ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ಆವರಿಸಿತ್ತು! ಸಮುದ್ರದ ಅಲೆಗಳ ಮೇಲೆ ಅಲೆ ಅಲೆಯಾಗಿ ಮೂಡಿ ಬಂದ ಚಂದ್ರನ ಬಿಂಬ ಆಗಸದಲ್ಲಿ ಚಂದ್ರ ಗಹಗಹಿಸಿ ನಕ್ಕಂತೆ ತೋರುತ್ತಿತ್ತು!

ಇದು 1886ರಲ್ಲಿ ಸುಪ್ರಸಿದ್ದ ರಷ್ಯನ್ ಕಥೆಗಾರ ಲಿಯೋ ಟಾಲ್ಸ್ಟಾಯ್ ಬರೆದ "Three Hermits" ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಕಥೆ. ಆದರೆ ಅದರ ಯಥಾವತ್ ಅನುವಾದ ಇದಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ನಮ್ಮ ಕಲ್ಪನೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಬಂದ ಪುನರ್ ಕಥಾನಿರೂಪಣೆ. ಮೂಲ ಕಥೆಯನ್ನು ಓದುವಾಗ ನಮ್ಮ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದದ್ದು ಒಂದು ಸಂಸ್ಕೃತ ಸುಭಾಷಿತ ಮತ್ತೊಂದು ಬಸವಣ್ಣನವರ ವಚನ. ದಡ್ಡನು "ವಿಷ್ಣಾಯ ನಮಃ" ಎಂದು ತಪ್ಪು ಉಚ್ಚಾರಣೆ ಮಾಡಬಹುದು. ಪಂಡಿತನು "ವಿಷ್ಣವೇ ನಮಃ" ಎಂದು ವ್ಯಾಕರಣಬದ್ಧವಾಗಿ ಉಚ್ಚರಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ ದೇವರು ಒಲಿಯುವುದು ಶಬ್ದಗಳಿಗೆ ಅಲ್ಲ, ಹೃದಯದಲ್ಲಿರುವ ಭಕ್ತಿ-ಭಾವಕ್ಕೆ (ಮೂರ್ಖೋ ವದತಿ ವಿಷ್ಣಾಯ ಜ್ಞಾನೀ ವದತಿ ವಿಷ್ಣವೇ | ದ್ವಯೋರೇವ ಸಮಂ ಪುಣ್ಯಂ ಭಾವಗ್ರಾಹೀ ಜನಾರ್ದನಃ) ದೇವರ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುವವನಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದು ತಪ್ಪಿಲ್ಲದ ಸ್ವರಬದ್ಧವಾದ ಮಂತ್ರೋಚ್ಚಾರಣೆಯಲ್ಲ ಶುದ್ಧವಾದ ಮನಸ್ಸು. ಯಾರು ಏನೇ ಹಂಗಿಸಿದರೂ, ಆಡಿಕೊಂಡರೂ ಅಂಜಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ನಿರ್ವ್ಯಾಜ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ಮೂಡಿಬಂದ ತೊದಲು ನುಡಿಗೂ ದೇವರು ಮಾರುಹೋಗುತ್ತಾನೆ.

ಆಳಿಗೊಂಡಿಹರೆಂದು ಅಂಜಲದೇಕೆ? 
ನಾಸ್ತಿಕವಾಡಿಹರೆಂದು ನಾಚಲದೇಕೆ?
ಏನೂ ಅರಿಯೆನೆಂದು ಮೌನಗೊಂಡಿರಬೇಡ 
ಕೂಡಲಸಂಗಮ ದೇವರ ಮುಂದೆ 
"ದಂದಣ" ಎನ್ನಿ, "ದತ್ತಣ" ಎನ್ನಿ!

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 9.11.2017