ಕೇರಳದ ವರಿಷ್ಠ ಪೋಲೀಸ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಐ.ಜಿ.ಪಿ. ಶ್ರೀಜಿತ್ ಶಬರಿ ಮಲೆಯ ಅಯ್ಯಪ್ಪನ ಸನ್ನಿಧಿಯಲ್ಲಿ ಮಂಡಿಯೂರಿ ಕೈಜೋಡಿಸಿ ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕುತ್ತಿರುವ ದೃಶ್ಯಗಳು ಸುದ್ದಿ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾಗಿವೆ. ಅವರ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಅಪರಾಧಿ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಮಡುಗಟ್ಟಿದಂತಿದೆ. ದೇವರೆದುರು ಅತ್ಯಂತ ಆರ್ತರಾಗಿ "ಸ್ವಾಮಿಯೇ ಶರಣಂ ಅಯ್ಯಪ್ಪಾ" ಎಂದು ಅವರು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದಾದರೂ ಏತಕ್ಕಾಗಿ? ಯಾವ ತಪ್ಪಿಗಾಗಿ?

ಶಬರಿಮಲೆ ದೇಗುಲದೊಳಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ವಯೋಮಾನದ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ನಿರಾಕರಿಸುವುದು ತಪ್ಪು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪ್ರವೇಶ ನೀಡತಕ್ಕದ್ದು ಎಂದು ವರಿಷ್ಠ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ನೀಡಿದ ತೀರ್ಪನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊತ್ತ ಡಿ.ಐ.ಜಿ. ಅವರು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ರಕ್ಷಣೆ ನೀಡಿ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಭಕ್ತರ ಪ್ರತಿರೋಧದ ಕೋಟೆಯನ್ನು ಭೇದಿಸಿ ದೇಗುಲದ ಬಾಗಿಲವರೆಗೂ ಕರೆದೊಯ್ದರಾದರೂ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ದೇವಾಲಯದೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಾವಕಾಶ ದೊರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಕಡೆಯ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡದಂತೆ ದೇವಾಲಯದ ಬಾಗಿಲನ್ನೇ ಮುಚ್ಚುವುದಾಗಿ ಅರ್ಚಕರು ಘೋಷಿಸಿದರು. ಈ ಮಧ್ಯೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಕರ್ತೆ ರೆಹನಾ ಫಾತೀಮಾಗೆ ಮುಸ್ಲಿಂ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಬಹಿಷ್ಕಾರ ಹಾಕಿದ ಘಟನೆಯೂ ನಡೆಯಿತು.

ದೇಶದ ಯಾವುದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ನೀಡಿದ ತೀರ್ಪನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುವುದು ನ್ಯಾಯಾಂಗ ನಿಂದನೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥರಿಗೆ ಕಠಿಣವಾದ ಶಿಕ್ಷೆಯನ್ನು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ವಿಧಿಸುತ್ತವೆ. ಕಾನೂನಿನ ರಕ್ಷಕರಾಗಿ ಐ.ಜಿ.ಪಿ. ಶ್ರೀಜಿತ್ ಮಾಡಿದ್ದು ಸರಿಯೇ ಇದ್ದರೂ ತಮ್ಮ ಸಮವಸ್ತ್ರ ಕಳಚಿದ ನಂತರ ಅಯ್ಯಪ್ಪಸ್ವಾಮಿಯ ಮುಂದೆ ಕೈಮುಗಿದು ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟದ್ದು ಏಕೆ? ಅವರು ಕಾನೂನಿಗೆ ವಿಧೇಯರಾಗಿ ನಡೆದಿದ್ದರೂ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಗೆ ವಿರುದ್ಧವಾಗಿ ನಡೆದಿದ್ದರು! ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಮುರಿಯಲು ಮುಂದಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವರಿಗೆ ಖಂಡಿತಾ ದುಃಖವಾಗಿರಬೇಕು. ಒಂದು ಕಡೆ ಕಾನೂನಿನ ರಕ್ಷಣೆಯ ಗುರುತರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಮುರಿಯುವುದು ತಪ್ಪು ಎಂಬ ಆತ್ಮಸಾಕ್ಷಿಯ ಕುಟುಕು! ಇಂಥ ಧರ್ಮಸಂಕಟದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿದ ಅವರು ಕಣ್ಣೀರು ಹಾಕಿದ್ದು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಇದೆ.

ಜನರು ದೇಶದ ವರಿಷ್ಠ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪನ್ನು ಅನಾದರಣೆ ಮಾಡಲು ಕಾರಣ ಪುರಾತನ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ಬೇರೂರಿರುವ ನಂಬಿಕೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಮಾನದ ವಿರುದ್ಧ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲವೆಂಬ ಅರಿವು ಜನರಿಗೆ ಇದ್ದರೂ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ವಿರುದ್ದ ಹೋದರೆ ಏನು ಕೇಡು ಕಾದಿದೆಯೋ ಎಂಬ ಭಯ ಅವರಿಗೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ನಿರ್ದೇಶನಕ್ಕೆ ತಲೆಬಾಗಬೇಕೋ ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕೋ ಎಂಬ ಧರ್ಮಸಂಕಟ! ಕೊನೆಗೆ ಶತಾಯ ಗತಾಯ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಸಂರಕ್ಷಣೆ ಮಾಡುವ ಭಗೀರಥ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಜನರಿಗೆ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಎಂಬುದು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪಿಗಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡದು. ಕೋರ್ಟಿನ ಆದೇಶ ಉಲ್ಲಂಘಿಸಿದರೂ ಪರವಾಯಿಲ್ಲ, ಭಗವಂತನ ಆದೇಶ ಅನುಲ್ಲಂಘನೀಯ ಎಂಬುದು ಅಲಿಖಿತ ಶಾಸನ ಅವರಿಗೆ! ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಇದು ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ನಂಬುಗೆಯ ನಡುವಣ ಕಾದಾಟ; ವೈಚಾರಿಕತೆ ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ದೆಗಳ ನಡುವಣ ಸಂಘರ್ಷ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭಗಳು ಎದುರಾದಾಗ "ನ್ಯಾಯಾಂಗ ನಿಂದನೆ" ಎಂದು ಕಾನೂನು ಗುಟುರು ಹಾಕಿದರೆ "ಸಂಪ್ರದಾಯದ ನಿಂದನೆ" ಎಂದು ಧರ್ಮದಂಡ ಹಿಡಿತ ಪೂಜಾರಿ ಪುರೋಹಿತರು "ಮಂತ್ರಘೋಷ" ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಾದರೆ ನಿಲ್ಲಬೇಕಾದ್ದು ಯಾವುದು? ಕಾನೂನೇ ಅಥವಾ ಸಂಪ್ರದಾಯವೇ?

ಧಾರ್ಮಿಕ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಲಿಂಗ ತಾರತಮ್ಯ ಸಲ್ಲದು ಎಂದು ವರಿಷ್ಠ ನ್ಯಾಯಾಲಯ ತೀರ್ಮಾನಿಸಿರುವುದು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇದೆ. ಇಂಥದೊಂದು ತೀರ್ಪು ಹೊರಬರುವ ಕಾಲಾವಧಿಯಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟೋ ನೀರು ಕಾವೇರಿಯಲ್ಲಿ ಹರಿದುಹೋಗಿದೆ. ಆದರೆ ಶತಶತಮಾನಗಳ ಹಿಂದೆಯೇ ಬಸವಾದಿ ಪ್ರಮಥರು ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವ ಯುಗದ ಇಂದಿಗೂ ಅಚ್ಚರಿ ಮೂಡಿಸುವ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತೀರ್ಪನ್ನ ನೀಡಿದ್ದಾರೆ. ದಾಸಿಮಯ್ಯನವರ ಈ ಮುಂದಿನ ವಚನವನ್ನು ನೋಡಿ:

ಮೊಲೆ ಮುಡಿ ಬಂದರೆ ಹೆಣ್ಣೆಂಬರು 
ಗಡ್ಡಮೀಸೆ ಬಂದರೆ ಗಂಡೆಂಬರು 
ನಡುವೆ ಸುಳಿವಾತ್ಮ ಹೆಣ್ಣೂ ಅಲ್ಲ 
ಗಂಡೂ ಅಲ್ಲ ಕಾಣಾ ರಾಮನಾಥ !

ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಭೇದ ಕೇವಲ ಶಾರೀರಿಕವಾದದ್ದೇ ಹೊರತು ಶರೀರದೊಳಗಿರುವ ಆತ್ಮಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದುದಲ್ಲ. ಶರೀರದಲ್ಲಿ ಹರಿಯುವ ರಕ್ತಕ್ಕೆ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣೆಂಬ ಭೇದವಿಲ್ಲ. ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣಿನ ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಪರಸ್ಪರ ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಬಹುದು; ಕಿಡ್ನಿ, ಕಣ್ಣು, ಲಿವರ್ಗಳನ್ನು ನೀಡಬಹುದು. ಹೆಣ್ಣಿನ ಕಿಡ್ನಿ ಎಂದು ಗಂಡಿನ ಶರೀರ ನಿರಾಕರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಜನರಲ್ಲಿ ಬೇರೂರಿರುವ ಪ್ರಬಲ ನಂಬಿಕೆಗಳನ್ನು ನಿವಾರಣೆ ಮಾಡುವುದು ಯಾವ ನ್ಯಾಯಾಲದಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ! ಪೂಜಾರಿ ಪುರೋಹಿತರು ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಏಕೆ ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಾರೆ? ಮಹಿಳಾ ಸಂಘಟನೆಯವರು ಶತಾಯ ಗತಾಯ ಮಂದಿರ ಪ್ರವೇಶಿಸಿಯೇ ತೀರುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಏಕೆ ಹಠ ಹಿಡಿದು ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ? ಇದೊಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೋರಾಟವೇ ಹೊರತು ಇದರ ಹಿಂದೆ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ತುಡಿತ ಅಲ್ಲ. ದೇವರನ್ನು ದರ್ಶಿಸಿ ದೇವರೊಲುಮೆ ಪಡೆಯಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವಂತೂ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿರುವುದು ನಂಬಿಕೆ ಉಳ್ಳವರ ಹಾಗೂ ನಂಬಿಕೆ ಇಲ್ಲದವರ ಸಂಘರ್ಷ, ಒಂದು ಪಕ್ಷ ಪೊಲೀಸರು ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪಿನ ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ಮಹಿಳೆಯರನ್ನು ದೇವಾಲಯದೊಳಗೆ ನುಗ್ಗಿಸಿಯೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರೆ ಏನಾಗುತ್ತಿತ್ತು? ಆಗ ಅಭಿಯಾನದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಕಡೆಗೂ ಆಯಿತಲ್ಲಯೆಂಬ ಸಮಾಧಾನಕ್ಕಿಂತ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ವಿರುದ್ಧ ಸೆಡ್ಡು ಹೊಡೆದು ಗೆದ್ದೆವು ಎಂಬ ಹಮ್ಮುಬಿಮ್ಮುಗಳ ಜಯಘೋಷ ಶಬರಿಮಲೆ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಗೂಂಜಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅದು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸ್ತರದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಆಂತರಿಕ ಸಾಧನೆಯ ಸಂಚಲನವಾಗದೆ ಲೌಕಿಕ ಭಾವನೆಗಳ ಅಟ್ಟಹಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಎಂಬುದನ್ನು ಮನಗಾಣಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಈ ಲಿಂಗ ತಾರತಮ್ಯ ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಧಾರ್ಮಿಕ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಸಹಸ್ರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಇದೆ. 70ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಬನಾರಸ್ ಹಿಂದೂ ಯೂನಿವರ್ಸಿಟಿಯಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕಿಯಾಗಿದ್ದ ಮತ್ತು ರಿಸರ್ಚ್ ಗೈಡ್ ಆಗಿದ್ದ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಡಾ. ಪದ್ಮಾ ಮಿಶ್ರಾ ಅವರಿಂದ ತಿಳಿದುಬಂದ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಜೀವನದ ಒಂದು ಘಟನೆ. ಅವರು ಅದೇ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿನಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ವೇದಾಧ್ಯಯನ ಮಾಡಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲ ಉಳ್ಳವರಾಗಿದ್ದರು. ಆದರೆ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯದ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪಂಡಿತರು ಯಾರೂ ಅವರಿಗೆ ಮಹಿಳೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ವೇದಪಾಠ ಮಾಡಲು ಸಿದ್ಧರಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ನಿರಾಶೆಗೊಂಡ ಪದ್ಮಾಜೀ ಆಗ ಕುಲಪತಿಗಳಾಗಿದ್ದ ಹೆಸರಾಂತ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿ ಡಾ. ಎಸ್.ರಾಧಾಕೃಷ್ಣನ್ ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಿ ತಮ್ಮ ಅಳಲನ್ನು ನಿವೇದಿಸಿಕೊಂಡರು. ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ರಾಧಾಕೃಷ್ಣನ್ ಅವರು ಸಂಸ್ಕೃತ ಪಂಡಿತರನ್ನು ತಮ್ಮ ಛೇಂಬರಿಗೆ ಕರೆಸಿ "ಈ ಹುಡುಗಿಗೆ ನೀವು ವೇದಪಾಠ ಮಾಡುತ್ತೀರೋ ಇಲ್ಲವೇ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಧ್ಯಾಪಕ ಹುದ್ದೆಯಿಂದ ವಜಾಗೊಳಿಸಬೇಕೋ?” ಎಂಬ ಬೆದರಿಕೆಯನ್ನೊಡ್ಡಿದಾಗ ಆ ಪಂಡಿತರು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪಾಠ ಮಾಡಲು ಸಮ್ಮತಿಸಿದರಂತೆ! ಪದ್ಮಾಜೀ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯವಾಗಿ ವೇದಾಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿ ಮುಂದೆ ಲಂಡನ್ನಿನ ಆಕ್ಸ್ಫರ್ಡ್ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾನಿಲಯಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಸಂಸ್ಕೃತ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದ ಪ್ರೊಫೆಸರ್ AL Basham ಅವರ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಡಾಕ್ಟರೇಟ್ ಪದವಿಯನ್ನು ಪಡೆದರು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಬಷಾಮ್ ಅವರು "ಇದಂ ಪುಸ್ತಕಂ ಮಿಶ್ರಕುಲಪದ್ಮಾಯೈ ಲಂಡನ್ ನಗರೇ ಡಾಕ್ಟರ್ಪದಪ್ರಾಪ್ತ್ಯವಸರೇ ತದಧ್ಯಾಪಕೇನ ಸಾದರಂ ಸಮರ್ಪಿತಮ್" ಎಂದು ಸ್ವಹಸ್ತಾಕ್ಷರಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿಯೇ ಬರೆದು ಬಳುವಳಿಯಾಗಿ ನೀಡಿದ್ದ ಪುಸ್ತಕ ಅವರ ಗ್ರಂಥಾಲಯದಲ್ಲಿತ್ತು.

ಜನರಿಗೆ ಸೂಕ್ತ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ಪರಿವರ್ತನೆ ತರಲು ಸಾಧ್ಯ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಅನುಭಾವಕ್ಕೆ ಬಂದ ಒಂದು ಘಟನೆ. ಗ್ರಾಮೀಣ ಪ್ರದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಈಗಲೂ ನಾಡಿನ ನಾನಾ ಕಡೆ ನಡೆಯುವ ಮಹೇಶ್ವರ ಜಾತ್ರೆಯ "ಪರೆವು"ನಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶವಿಲ್ಲ. ಪರೇವು ಎಂದರೆ ಬಾಳೆಹಣ್ಣು ಮತ್ತು ಹಾಲು ಬೆರೆಸಿದ ಅನ್ನದ ಸಾಮೂಹಿಕ ಭೋಜನ. ದಾವಣಗೆರೆಯ ಸಮೀಪದ ಬಸವನಹಾಳು ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿವರ್ಷವೂ ಈ ಜಾತ್ರೆ ಮತ್ತು ತದಂಗವಾಗಿ "ಪರೇವು" ನೂರಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ಮಹಿಳೆಯರಿಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರವೇಶ ನಿಷಿದ್ದ. ಈಗ್ಗೆ 10 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಜಾತ್ರೆಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಆಹ್ವಾನಿಸಲು ಊರಿನ ಮುಖಂಡರು ಬಂದಿದ್ದರು. ನೀವು ನಡೆಸುವ "ಪರೇವಿ"ನಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರಿಗೂ ಅವಕಾಶಮಾಡಿಕೊಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ಬರಲು ಒಪ್ಪುವುದಾಗಿ ನಮ್ಮ ಷರತ್ತು. ಮುಖಂಡರು ಧರ್ಮಸಂಕಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿದರು. ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಮೀರುವಂತೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಗುರುಗಳವರ ಆಣತಿಯನ್ನೂ ದಿಕ್ಕರಿಸುವಂತಿಲ್ಲ! ಸಾಕಷ್ಟು ತಿಳಿಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಶಿಷ್ಯರು ಅಳೆದೂ ಸುರಿದೂ ಚಿಂತಿಸಿದರು. ಕೊನೆಗೆ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಪಾಲನೆ ಸೋತಿತು; ಗುರುನಿಷ್ಠೆ ಗೆದ್ದಿತು. ಅಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೆ ಈ ಗ್ರಾಮದ ಪರೇವಿನಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಭಾಗವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಯಾರಿಗೂ ಯಾವ ಕೇಡೂ ಆಗಿಲ್ಲ. ಊರೂ ಸಹ ಯಥಾರೀತಿಯೇ ಇದೆ. ಯಾವ ತೊಂದರೆಯೂ ಆಗಿಲ್ಲ! ಜನರ ನಂಬಿಕೆಗಳ ಜೊತೆಗೇ ಸಾಗಿ ಅವರನ್ನು ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಪರಿವರ್ತಿಸಬೇಕೇ ಹೊರತು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆ ಮಾಡಲು ಹೊರಟರೆ ಆಪರೇಶನ್ ಯಶಸ್ವಿಯಾಯಿತು, ಆದರೆ ರೋಗಿ ಸತ್ತ” ಎಂಬಂತಾಗುತ್ತದೆ.

ಇನ್ನು ತಾತ್ವಿಕ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ: ಶಬರಿಮಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅಯ್ಯಪ್ಪ ಸ್ವಾಮಿಯ ಭಕ್ತರಿಗೆ ದೇವರ ದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವುದು ಸುಲಭ ಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ. ದುರ್ಗಮವಾದ ಕಾಡುದಾರಿಯನ್ನು ಹತ್ತಿ ಕ್ರಮಿಸಬೇಕು. ದೈವಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರವನ್ನು ಮಾನವಜೀವಿ ಪಡೆಯುವುದೂ ಸಹ ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟವೆಂಬುದಕ್ಕೆ ಜೀವಂತ ರೂಪಕವೆನಿಸುವ ಪಯಣ ಅದು. ದೈವಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ಎಂಬುದೂ ಶಬರಿಮಲೆಯ ಪಯಣದಷ್ಟೇ ದುರ್ಗಮ. ಲೌಕಿಕ ವ್ಯಾಮೋಹಗಳನ್ನು, ಹ್ಯಾವ ಭಾವಗಳನ್ನು ಒಳಗೆ ಇಂಬಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ತಲುಪುವ ಗಮ್ಯವಲ್ಲ ಅದು. ಕಠೋಪನಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಯಮ ಮತ್ತು ನಚಿಕೇತರ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿ ಅದನ್ನು ತುಂಬಾ ಮನೋಜ್ಞವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಯಮನು ನಚಿಕೇತನಿಗೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪ್ರಸಾದಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ಬದಲಾಗಿ “ಯೇ ಯೇ ಕಾಮಾ ದುರ್ಲಭಾ ಮರ್ತ್ಯಲೋಕೇ ಸರ್ವಾನ್ ಕಾಮಾಂಶ್ಛಂದತಃ ಪ್ರಾರ್ಥಯಸ್ವ" ಎಂದು ಇಹಲೋಕದಲ್ಲಿ ದುರ್ಲಭವಾದ ರಾಜ್ಯ, ಕೋಶ, ವನಿತೆಯರು ಮತ್ತು ಸಂಪತ್ತುಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ನಾನಾ ಪ್ರಲೋಭನೆಯನ್ನು ಯಮ ಒಡ್ಡುತ್ತಾನೆ. ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನವನ್ನು ಸುವರ್ಣ ಪಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗಿದೆಯಂತೆ, ಪಾತ್ರೆಯ ಹೊಳಪಿಗೆ ಮಾರುಹೋದವರು ಒಳಗಿರುವುದನ್ನು ನೋಡದೆ ಹೊರಗೇ ಕಣ್ಣು ಕೀಲಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ನಚಿಕೇತನು ಯಮ ಒಡ್ಡಿದ ಯಾವ ಪ್ರಲೋಭನೆಗಳಿಗೂ ಒಳಗಾಗದೆ ತನಗೆ ಬ್ರಹ್ಮಜ್ಞಾನವೇ ಬೇಕೆಂದು ಹಠ ಹಿಡಿಯುತ್ತಾನೆ.

ಶಬರಿ ಮಲೆ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಇವಾವೂ ಕಾಣುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾನೂನು ಮತ್ತು ಶ್ರದ್ಧೆಗಳ ನಡುವಣ ತಾಕಲಾಟ ಮಾತ್ರ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿರುವುದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಯೇ ಹೊರತು ತಾತ್ವಿಕ ಸಮಸ್ಯೆ ಅಲ್ಲ. ಅರ್ಚಕರು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯರ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ದೇವರು ಖಂಡಿತಾ “ಜಟಿಲ ಕಾನನದ ಕುಟಿಲ ದಾರಿ"ಗಳ ಅಡಗುದಾಣದಲ್ಲಿ ಯಾರ ಕೈಗೂ ಸಿಗದಂತೆ ಅಗೋಚರನಾಗಿರುವುದು ಖಂಡಿತ! ಆತ್ಮ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರಕ್ಕೆ ದುರ್ಗಮವಾದ ಬೆಟ್ಟವೇರಿ ಹೋಗಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ದೃಢವಾದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ತನ್ನ ಹೃದಯದ ಆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿದು ದಿವ್ಯಾನುಭೂತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಬೇಕು. ಅನುಭಾವಿ ಅಲ್ಲಮ ಹೇಳುವಂತೆ:

ಸುತ್ತಿ ಸುತ್ತಿ ಬಂದಡಿಲ್ಲ ಲಕ್ಷ ಗಂಗೆಯ ಮಿಂದಡಿಲ್ಲ 
ತುಟ್ಟ ತುದಿಯ ಮೇರುಗಿರಿಯ ಮೆಟ್ಟಿ ಕೂಗಿದಡಿಲ್ಲ 
ನಿತ್ಯ ನೇಮದಿಂದ ತನುವ ಮುಟ್ಟಿಕೊಂಡರಿಲ್ಲ 
ನಿತ್ಯಕ್ಕೆ ನಿತ್ಯ ನೆನೆವ ಮನವ ಅಂದಂದಿಂಗೆ 
ಅತ್ತಲಿತ್ತ ಹರಿವ ಮನವ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ನಿಲಿಸಬಲ್ಲಡೆ 
ಬಚ್ಚ ಬರಿಯ ಬೆಳಗು ಗುಹೇಶ್ವರ ಲಿಂಗವು!

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 25.10.2018