ಸಮಸ್ಯೆ ಇಲ್ಲದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಬದುಕಿನುದ್ದಕ್ಕೂ ಏನಾದರೊಂದು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಬೆಳೆದು ನಿಂತ ಮಗಳ ಮದುವೆಯ ಸಮಸ್ಯೆ ತಾಯಿಗಾದರೆ, ತಂದೆಗೆ ಓದು ಮುಗಿಸಿ ಜೋಲು ಮುಖಮಾಡಿಕೊಂಡು ಮನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಮಗನ ನೌಕರಿ ಸಮಸ್ಯೆ. ಮಗಳಿಗೆ ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೆ ಮಕ್ಕಳಾಗದ ಸಮಸ್ಯೆ. ಅತ್ತೆ-ಮಾವಂದಿರು ಮತ್ತು ಗಂಡನ ಕಿರುಕುಳದ ಸಮಸ್ಯೆ. ಮಗನಿಗೆ ನೌಕರಿ ಸಿಕ್ಕಮೇಲೆ ಬಡ್ತಿ ಸಮಸ್ಯೆ. ಬಡ್ತಿ ಸಿಕ್ಕಮೇಲೆ ಹಿಂಬಡ್ತಿ ಸಮಸ್ಯೆ. ಒಂದೇ ಎರಡೇ? ಒಂದು ಮುಗಿದು ಇನ್ನೇನು ಸುಖವಾಗಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಧುತ್ತೆಂದು ಭೂತಾಕಾರವಾಗಿ ಮುಂದೆ ಬಂದು ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಕ್ಲೇಶವನ್ನುಂಟುಮಾಡಿದರೂ ಅವುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಮೆಟ್ಟಿನಿಂತಾಗ ಆಗುವ ಆನಂದ ಅಪರಿಮಿತ. ಅದನ್ನು ಇನ್ನೊಬ್ಬರೊಂದಿಗೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಾಗಲಂತೂ ಅವನಿಗಾಗುವ ಖುಷಿ ವರ್ಣಿಸಲಸದಳ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗುವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಿ ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸುತ್ತಾನೆಂಬುದೇ ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯ. ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲವೂ "ಹೂವಿನ ಹಾರ ಎತ್ತಿದ ಹಾಗೆ" ಸುರಳೀತವಾಗಿ ನಡೆದರೆ ಬದುಕು ತನ್ನ ಬೆಡಗು ಬಿನ್ನಾಣಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಈಗೀಗಲಂತೂ ಸಭೆ-ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಗಣ್ಯವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಹಾಕುವ ಹಾರಗಳೂ ಮಣಭಾರವಾಗುತ್ತಿವೆ. ನಮ್ಮ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದ ಅನುಭವದಿಂದ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ಯಾರಾದರೂ ದೊಡ್ಡ ಹಾರ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದರೆಂದರೆ ಕೊರಳಿಗೆ "ಉರುಲು" ಹಾಕಿದಂತೆಯೇ! ಒಬ್ಬರಿಂದ ಅವುಗಳನ್ನು ಎತ್ತಲೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ, ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವುಗಳ ಹಿಂದೆ ಹಾರ ಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು ಈಡೇರಿಸಲಾಗದಂತಹದೊಡ್ಡ ಬೇಡಿಕೆಯ ಭಾರವೇ ಇರುತ್ತದೆ! ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೋ ಏನೋ ಕೆಲವರು ಹಾರಹಾಕಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನೇ ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಸಭೆ-ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಗೌರವಾನ್ವಿತ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೆ ಹಾರ ಹಾಕುವ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು "ಅಪವ್ಯಯ" ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸುವ ವಿಚಾರವಂತರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅಂಥವರು ಆ ಹಾರ ತಯಾರಿಸುವುದನ್ನೇ ತಮ್ಮ ಜೀವಿಕೆಯನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಹೂವಾಡಿಗರೂ, ಮಾಲೆಕಾರರ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊಡೆದಂತೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಎಂಬುದನ್ನು ವಿಚಾರ ಮಾಡುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. ವಿಚಾರ ಎಲ್ಲಿಂದ ಎಲ್ಲಿಗೋ ಹೋಯಿತು.

ಸಾಗುವ ದಾರಿ ದುರ್ಗಮವಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಗುರಿ ತಲುಪಿದಾಗ ಆನಂದ ಸಿಗುತ್ತದೆ. “ವಿಪತ್ತು ಬಾರದೆ ಯಾವ ಪ್ರಾಣಿಯೂ ತನ್ನ ರಕ್ಷಕನನ್ನು ಅಪೇಕ್ಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವನ ಸ್ಮರಣೆಯನ್ನೂ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. "ಪರಮಾತ್ಮನ್! ನೀನೇ ಜಗತ್ತಿನ ರಕ್ಷಕನು. ಜಗತ್ತಿನ ಜನರೆಲ್ಲಾ ನಿನ್ನನ್ನು ಸ್ಮರಿಸಬೇಕಾದರೆ ವಿಪತ್ತು ಬಾರದೆ ಸ್ಮರಿಸುವುದಿಲ್ಲ" ಎಂದು ನಮ್ಮ ಗುರುವರ್ಯರು ತಮ್ಮ ದಿನಚರಿ "ಆತ್ಮನಿವೇದನೆ"ಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿರುತ್ತಾರೆ. “ಸಂಕಟ ಬಂದಾಗ ವೆಂಕಟರಮಣ" ಎಂಬ ಗಾದೆ ಮಾತಿನ ತಾತ್ಪರ್ಯವೇ ಇದು. ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಬರದಂತೆ ಮಾಡಲು, ಬಂದ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ನಿವಾರಣೆ ಮಾಡಲು ಜನರು ದೇವರನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಸರ್ವಥಾ ಸರಿಯಲ್ಲ. ಕಷ್ಟದ ಕಹಿ ಅನುಭವ ಉಂಟಾದಾಗಲೇ ಸುಖದ ಸಿಹಿ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬರುವುದು. ಕಷ್ಟ ಬರದ ಹಾಗೆ ಮಾಡುವಂತೆ ದೇವರನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕಿಂತ ಬಂದ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುವ ಆತ್ಮಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಅನುಗ್ರಹಿಸುವಂತೆ ಬೇಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು. "ಕರಗಿಸಿ ಎನ್ನ ಮನದ ಕಾಳಿಕೆಯ ಕಳೆಯಯ್ಯಾ, ಒರೆಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಂದೆನ್ನ ಪುಟವಿಕ್ಕಿ ನೋಡಯ್ಯಾ, ಕಡಿಹಕ್ಕೆ ಬಡಿಹಕ್ಕೆ ತಂದೆನ್ನ ಕಡೆಯಾಣೆಯ ಮಾಡಿ ನಿಮ್ಮ ಶರಣರ ಪಾದಕ್ಕೆ ತೊಡುಗೆಯಾಗಿ ಮಾಡು ಕೂಡಲಸಂಗಮ ದೇವಾ" ಎಂದೇ ದೇವರಲ್ಲಿ ಬಸವಣ್ಣನವರ ಬಿನ್ನಹ, ಬದುಕಿನ ಕಷ್ಟಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ನಿಂತಾಗ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ಪುಟಕ್ಕಿಟ್ಟ ಚಿನ್ನದಂತೆ ಹೊಳಪುಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. "ಅಂಕ ಓಡಿದರೆ ತೆತ್ತಿಗಂಗೆ ಭಂಗವಯ್ಯಾ, ಕಾದಿ ಗೆಲಿಸಯ್ಯಾ ಎನ್ನನು ಕಾದಿ ಗೆಲಿಸಯ್ಯಾ” ಎಂದು ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಬೇಡಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಸೈನಿಕನು ರಣರಂಗದಿಂದ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿದರೆ ರಾಜನಿಗೆ ತಾನೆ ಅಪಕೀರ್ತಿ ಬರುವುದು. ಹಾಗೆಯೇ ಬದುಕಿನ ಸಂಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ ಹೆದರಿ ಓಡಿಹೋದರೆ ನನ್ನ ಒಡೆಯನಾದ ನಿನಗೇ ಅಪಕೀರ್ತಿ, ಆದ್ದರಿಂದ ಜೀವನವೆಂಬ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ಬಂದೆರಗುವ ಸವಾಲುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಗೆಲ್ಲುವಂತೆ ಮಾಡು ದೇವರೇ ಎಂಬುದು ಅವರ ಅಳಲು.

ಸಮಸ್ಯೆ ಎಂಬುದು ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಪಡೆಯುವ ಅರ್ಥಕ್ಕೂ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಪಡೆಯುವ ಅರ್ಥಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ "ಸಮಸ್ಯಾಪೂರ್ತಿ ಎಂಬ ಒಂದು ಕಾವ್ಯರಚನಾ ಶೈಲಿಯೇ ಇದೆ. ಛಂದೋಬದ್ಧವಾದ ಒಂದೆರಡು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಅವುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ಪದ್ಯವನ್ನು ಬರೆದು ಪೂರೈಸುವ ವಿಶೇಷ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಇದು ಬಳಕೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬರುವ "ಸಮಸ್ಯೆ" ವ್ಯಕ್ತಿಯ ನಿರ್ಭಯ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದ ನಿಕಷವಾದರೆ, ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೊಡುವ ಪದಪುಂಜಗಳ "ಸಮಸ್ಯೆ" ಆ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಯಥಾವತ್ತಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಕಾವ್ಯರಚನೆ ಮಾಡಬಲ್ಲ ಕವಿಯ ಬುದ್ದಿಶಕ್ತಿಗೆ, ಪ್ರತ್ಯುತ್ಪನ್ನಮತಿಗೆ ಒಂದು ನಿಕಷ. ಅಂತಹ "ಸಮಸ್ಯಾಪೂರ್ತಿ" ಪದ್ಯಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ವಿಪುಲವಾಗಿವೆ. ನಮ್ಮ ಗುರುವರ್ಯರು ಕಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಕಾಳಿದಾಸನ ಕಾವ್ಯಪ್ರತಿಭೆಯನ್ನು ಸರಿಗಟ್ಟುವಂತೆ ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ಬರೆದ "ನಾನ್ನಂ ಧರಿತ್ರೀತಲೇ", "ಜಾಗರ್ತಿ ನಿತ್ಯಂ ವಧೂಃ", "ಹೇಮಂತ ಮಂತುರ್ನ ತೇ", "ದೋಷಾನಾಶೇಷಾನ್ ನಃ" "ವಸ್ತು ಹಸ್ತಿಮುಖಮಸ್ತು ವಃ ಶ್ರಿಯೇ" ಇತ್ಯಾದಿ ಸಮಸ್ಯಾಪೂರ್ತಿ ಪದ್ಯಗಳು ಕಾಶೀ ಪಂಡಿತರ ಮನ್ನಣೆಯನ್ನು ಪಡೆದು ಅಲ್ಲಿಯ ಪ್ರಸಿದ್ಧ "ಅಮರಭಾರತೀ" ಸಂಸ್ಕೃತ ಮಾಸಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಇದೇ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೂ ಇಂತಹ ಸಮಸ್ಯಾಪೂರ್ತಿ ಪದ್ಯಗಳು ಇವೆ. ಆಸ್ಥಾನ ಕವಿ ಹಂಪನು ಕಂತಿಯ ಜಾಣ್ಮೆಯನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲು ಕೊಟ್ಟ ಸಮಸ್ಯಾ ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಕಂತಿಯು ಅತ್ಯಂತ ಜಾಣ್ಮೆಯಿಂದ ಪೂರ್ತಿಗೊಳಿಸಿದ "(ಸಚ್ಚಂ)ದನಮಂ ಕಡಿಕಡಿದು ಬಸದಿಗೆಳೆಯುತಿರ್ದರ್", "(ಬೇ)ಸತ್ತವಳೆದ್ದು ತವರಿಗೆ ಪೋದಳೇನಿದು ವಿಚಿತ್ರಂ", "(ಚಕ್ಕಿಲಿಯಂ)ಇಲಿಯಂ ಮುರಿಮುರಿದು ತಿನ್ನುತಿರ್ಪರ್" ಇತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಚಲಿತ ಪದ್ಯಗಳು ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯಬಲ್ಲವರಿಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇದೆ. 

ಇದೇ ಮಾದರಿಯನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಸಿರಿಗೆರೆಯ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ನಿವೃತ್ತ ಪ್ರಾಂಶುಪಾಲರಾದ ರಾ. ವೆಂಕಟೇಶ ಶೆಟ್ಟಿಯವರು ಹೊಸ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಸದ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಂಗೀತ, ಕಲೆ ಮತ್ತು ಸಂಸ್ಕೃತಿಯತ್ತ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ಸೆಳೆಯಲು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ "ಸಾಹಿತ್ಯ ಜಗಲಿ" ವಾಟ್ಸ್ ಆಪ್ ಗುಂಪಿನ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಇದೇ ಅಂಕಣದಲ್ಲಿ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಹಿಂದೆ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅವರು ಈ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿರುವವರ ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಕಸರತ್ತು ಕೊಡಲು "ಹೂವು, ಹಾಲು, ಹಣ್ಣು, ನದಿ, ಹೋಟೆಲು, ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ, ಮಂಗ, ಸಿನೆಮಾ, ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ" ಎಂಬ ಹತ್ತೂ ಪದಗಳನ್ನು ಕಡ್ಡಾಯವಾಗಿ ಬಳಸಿ ಸಣ್ಣ ಕತೆ, ಲಲಿತ ಪ್ರಬಂಧ, ಹರಟೆ ಏನಾದರೂ ಬರೆಯಲು ಪ್ರೇರೇಪಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಈ "ಸಾಹಿತ್ಯ ಜಗಲಿ" ಗುಂಪಿಗೆ ಹೆದ್ದೊರೆಯಾಗಿ ಹರಿದು ಬಂದ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳಿಂದ ಆಯ್ದ ಎರಡು ಬರಹಗಳು ಹೀಗಿವೆ. ಮೇಲ್ಕಂಡ ಶಬ್ದಗಳು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಬರುತ್ತವೆಯೆಂದು ಓದುವಾಗ ಗಮನಿಸಿ ಅನಂದಿಸಿರಿ:

ಚಿತ್ರದುರ್ಗದ ಶ್ರೀಮತಿ ಸತ್ಯಪ್ರಭಾ ವಸಂತಕುಮಾರ್ ಬರೆದ ಒಂದು ರೋಚಕ ಲಲಿತ ಪ್ರಬಂಧ: "ನಾನಾಗ ಪ್ರೈಮರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು. ಹೊಸದಾಗಿ ಮದುವೆಯಾದ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಬೇರೆ! ನಾವು ಚಿಕ್ಕಮಕ್ಕಳು ನಮಗೇನು ತಿಳಿದೀತು ಎಂಬ ಧೋರಣೆಯಿಂದ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ ನಮ್ಮ ಎದುರಿನಲ್ಲೇ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮನ ಉದ್ದ ಜಡೆ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದಾಗ ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಮುಡಿದ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಹೂವಿನ ಮಾಲೆ ಚದುರಿ ತುಂಡಾಗಿ ಹೂಗಳು ನೆಲದಲ್ಲಿ ಚೆಲ್ಲಾಡಿದವು. ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಬೆದರಿದ ಹರಿಣಿಯಂತೆ ನಮ್ಮ ಕಡೆ ನೋಡಿ, ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೋಡಿ ತಾನು ತಂದಿದ್ದ ಹಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಕೈಗಿತ್ತು ಆಟವಾಡಲು ಕಳಿಸಿದಳು. ನನ್ನನ್ನು ಹಿಂದೆ ಕರೆದು “ಇಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ಯಾರ ಬಳಿಯೂ ಹೇಳಬೇಡ" ಅಂದರು. ನಾನು ತಲೆಯಾಡಿಸಿ ಒಳಗೆ ಓಡಿದೆ. ನನ್ನ ತಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನಿರದೆ ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಾಗ ಅಮ್ಮ ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕರು. ನಾವೇನಾದರೂ ಹಾಗೆ ಮುಡಿಸಿದ ಹೂಗಳನ್ನು ಕಿತ್ತು ಹಾಕಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಬೈಯುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕಪ್ಪನನ್ನು ಮಾತ್ರ ಬೈಯೋಲ್ಲ ಎಂದು ಮುನಿಸಾಯ್ತು ನನಗೆ. ಮರುದಿನ ಎಲ್ಲರೂ ಬೆಟ್ಟಕ್ಕೆ ಹೊರಟೆವು. ಬೆಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಮಂಗಗಳು ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಕೋಡುಗಲ್ಲುಗಳನ್ನೇರಿ, ಮರಗಳಲ್ಲಿ ತೂಗಾಡಿ, ಮರಿಗಳನ್ನು ಅಪ್ಪಿ ನಡೆದಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ನಾನು ಹಿಂದೆ ಉಳಿದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ! ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಂಗ ಬಳಿ ಬಂದು ನನ್ನ ಕೈಲಿದ್ದ ಬೋಂಡಾ ಪೊಟ್ಟಣವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡು ಗುರ್ ಎನ್ನುತ್ತಿತ್ತು! ಕಿಟಾರನೆ ಕಿರುಚಿದೆ ನಾನು. ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನ ಬಳಿ ಧಾವಿಸಿದಾಗ ಮಂಗ ಮರವೇರಿತು. ಅಳುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಲು ಚಿಕ್ಕಪ್ಪ “ಅಳಬೇಡ ಪುಟ್ಟೀ, ಬೆಟ್ಟ ಇಳಿದ ಮೇಲೆ ಹೋಟೆಲಿಗೆ ಹೋಗೋಣ, ಮಸಾಲೆ ದೋಸೆ ತಿನ್ನೋಣ, ಬಾದಾಮಿಯ ಹಾಲು ಕುಡಿಯೋಣ” ಎಂದರೂ ನಾನು ಬಿಕ್ಕಳಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. "ನಾಳೆ ಹರಿಹರಕ್ಕೆ ಹೋಗೋಣ, ತುಂಗಭದ್ರಾ ನದಿ ನೋಡಲು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತೆ" ಎಂದು ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಅಳು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು. "ನಾನು ಬರೋಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನೀವಿಬ್ಬರೇ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಬಿಡ್ತೀರಿ” ಎಂದೆ ನಾನು ಮುನಿಸಿನಿಂದ. "ಮತ್ತೆ ನಿನಗೇನು ಬೇಕು?” ಚಿಕ್ಕಮ್ಮ ಕೇಳಿದರು. "ಸಿನಿಮಾಗೆ ಕರಕೊಂಡು ಹೋಗಿ. ನಾನು ನಿಮ್ಮ ನಡುವೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುವೆ. ಆಗ ಯಾರೂ ತಿಂಡಿ ಕಸ್ಕೊಳಲ್ಲ” ಎಂದೆ. ಇಬ್ಬರೂ ನಕ್ಕರು. ಈಗ ಅವರು ಜೀವಂತವಾಗಿ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಅಂದಿನವರ ವಾತ್ಸಲ್ಯ ಮತ್ತು ಸಹಜೀವನದ ನೆನಪು ಇಂದಿಗೂ ಜೀವಂತ!”

ಇದೇ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಸಂತೇಬೆನ್ನೂರು ಫೈಜ್ನಟರಾಜ್ ಬರೆದ "ಒಲವೇ ಜೀವನ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ" ಎಂಬ ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಕತೆ ಹೀಗಿದೆ: “ರಂಗ ಯಂಕಮ್ಮ ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಜೀವದ ಗೆಳೆಯರು ಅಂದ್ರೆ ವಾಸಿ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿನ ಬಾಂಧವ್ಯ ಮದುವೆ ಆಗುವವರೆಗೆ ತಂದು ನಿಲ್ಲಿಸಿತ್ತು. ದೇವರ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಹೂವು ತಪ್ಪಿತು, ರಂಗ ಮಾತ್ರ ಯಂಕಮ್ಮನಿಗೆ ದಿನಾ ಹೊಲದ ಬದುವಿನಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿದ ಸಂಪಿಗೆ ಹೂವು ತರುವುದನ್ನು ಮಾತ್ರ ತಪ್ಪಿಸಲಾರ. ಅವರಿಬ್ಬರ ಬಾಳು ಸಾಗರ ಹುಡುಕೋ ನದಿಯಂತೆ ಜುಳು ಜುಳು ದನಿ ಮಾಡ್ತಾ ತಣ್ಣಗೆ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಯಂಕಮ್ಮನೂ ಅಷ್ಟೆ, ರಂಗನ ಬಾಳಿನ ಬೆಳಕಾಗಿದ್ದಳು. ಹಾಸಿಗೆ ಇದ್ದಷ್ಟು ಕಾಲು ಚಾಚು ಅನ್ನುವ ಗಾದೆಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬಾಳುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಸಾರಸ್ಥೆ ಯಂಕಮ್ಮ ಎಂದಿಗೂ ಗಂಡನಿಗೆ ಸಿನೆಮಾ, ಹೋಟೆಲು, ಮಸಾಲೆದೋಸೆ, ಹಣ್ಣು ಹಂಪಲು ಅಂತ ಎಂತಹ ಬೇಡಿಕೇನೂ ಇಡದೆ ಗಂಜೀನೋ ಅಂಬಲೀನೋ ಕುಡಿತಾ ಬಾಳುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ವೇಳೆ ಹೊಲ ಕಾಯಲು ಹೋದಾಗ ದಿನಾ ಮರಿ ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಮಂಗನನ್ನು ನೋಡಿ ತಣ್ಣಗೆ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುವಳು. ಮದುವೆಯಾಗಿ ಆರು ವರಷವಾದರೂ ಮಕ್ಕಳಿಲ್ಲದ ಕೊರಗು ಸಹ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಮರಿ ಮಂಗ ತಾಯ ಎದೆಹಾಲು ಕುಡಿವಾಗ ಯಂಕಮ್ಮ ಎದೆಬಿಗಿದು ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸುವುದನ್ನು ಕಂಡು ರಂಗ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸಂತೈಸುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗೇ ದಿನಗಳುರುಳಿದವು. ಎಷ್ಟೋ ಕಾಲದ ನಂತರ ರಂಗನ ಹೊಲದ ಗುಡಿಸಲ ಮುಂದೆ ಮುದ್ದಾದ ಗಂಡು ಹೆಣ್ಣು ಕೂಸುಗಳಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಸಮೀಪದಲ್ಲೇ ಹೊಸ ಹನುಮಂತ ದೇವರ ಸಣ್ಣ ಗುಡಿಯಲ್ಲಿ ಮಾರುತಿರಾಯ ನಗುತಿದ್ದ."

ಪಶ್ಚಿಮ ಬಂಗಾಲದ ಸಿಲಿಗುರಿಯಿಂದ ತಿರುವನಂತಪುರದವರೆಗೆ ಚದುರಿದಂತೆ ಇರುವ 350 ಜನರ ಈ "ಸಾಹಿತ್ಯ ಜಗಲಿ" ವಾಟ್ಸ್ ಆಪ್ ಗುಂಪಿನಲ್ಲಿ (ಮೊಬೈಲ್ ನಂಬರ್ 94482 68587) ಸಾಹಿತ್ಯ-ಸಂಗೀತ-ಕಲೆಗಳ ನಿತ್ಯ ದಾಸೋಹ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ನಿವೃತ್ತಿಯ ನಂತರ ಕುಟುಂಬದವರೊಡನೆ ಹಾಯಾಗಿ ಕಾಲ ಕಳೆಯುವ ಬದಲು ದಿನಕ್ಕೆ ಐದಾರು ಗಂಟೆ ಶ್ರಮ ವಹಿಸಿ ಕನ್ನಡಾಂಬೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸೇವೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ರಾ. ವೆಂಕಟೇಶ ಶೆಟ್ಟಿಯವರು "ಜಗಲಿ ಶೆಟ್ಟ"ರೆಂದೇ ಅಡ್ಡನಾಮ ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಅವರು ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ವ್ಯಾಪಾರವಲ್ಲ, ನಿಜವಾದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸೇವೆ!

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 11.10.2018