ರಷ್ಯಾದ ಪ್ರಸಿದ್ದ ಕಥೆಗಾರ ಟಾಲ್ಸ್ಟಾಯ್ ಶತಮಾನದ ಹಿಂದೆ (1903) ಬರೆದ ಒಂದು ಸಣ್ಣಕಥೆ ಹೀಗಿದೆ. ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕಾದ ರೆಡ್ ಇಂಡಿಯನ್ಸ್ ಜನಾಂಗದವರಲ್ಲಿ ಪ್ರಚಲಿತವಿರುವ ಒಂದು ದಂತಕಥೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಬರೆದ ಕಥೆ ಇದು. ಮೂಲಕಥೆಯನ್ನು ಯಥಾವತ್ತಾಗಿ ಅನುವಾದಿಸದೆ ಅದರ ಭಾವಕ್ಕೆ ಧಕ್ಕೆ ಬರದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಷ್ಕರಿಸಿ ಈ ಕೆಳಗೆ ನಿರೂಪಿಸಿದೆ.

ಸೃಷ್ಟಿಯ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ದೇವರು ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡುವಾಗ ಅವನಿಗೆ ಹಸಿವು, ನೀರಡಿಕೆ, ರೋಗ-ರುಜಿನ, ಬಟ್ಟೆ-ಬರೆ, ಮನೆ-ಮಠ ಇದಾವುದರ ಚಿಂತೆಯೂ ಇಲ್ಲದೆ ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ತುಂಬು ಜೀವನ ನಡೆಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದನಂತೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ಕಾಲದ ನಂತರ ಜನರು ಹೇಗೆ ಜೀವಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆಂದು ದೇವರು ಗಮನ ಹರಿಸಿದಾಗ ಕಂಡು ಬಂದ ದೃಶ್ಯವೇ ಬೇರೆ. ಜನರು ಆರಾಮವಾಗಿ ಇರುವ ಬದಲು ಕ್ಷುಲ್ಲಕ ಕಾರಣಗಳಿಗೆ ಪರಸ್ಪರ ಜಗಳ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ನೆಮ್ಮದಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಸ್ವಾರ್ಥಿಗಳಾಗಿ ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸುಖದ ಕಡೆಗೇ ಗಮನ ಹರಿಸಿ ಬೇರೆಯವರ ಸುಖವನ್ನು ಹಾರೈಸುವ ಉದಾರ ಹೃದಯ ಉಳ್ಳವರಾಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಜನರು ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವುದೇ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಕಾರಣ ಎಂದು ಮನಗಂಡ ದೇವರು ಎಲ್ಲರೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಬಾಳುವಂತೆ ಏನು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದ. ಜನರು ಸೋಮಾರಿಗಳಾಗಿ ಅಡ್ಡಾಡುವ ಬದಲು ಅವರಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಕೆಲಸ ಕೊಡುವುದು ಸೂಕ್ತ ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಬಂದ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಜನರಿಗೆ ಹಸಿವು, ತೃಷೆ ಉಂಟಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಹಿಂಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತಿ, ಬಿತ್ತಿ ಬೆಳೆಯುವ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ತೊಡಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಮಳೆ, ಗಾಳಿ, ಚಳಿ ಮತ್ತು ಬಿಸಿಲಿಗೆ ನಲುಗುವಂತೆ ಮಾಡಿ ಅವುಗಳಿಂದ ರಕ್ಷಣೆ ಪಡೆಯಲು ಮನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಮನೆ ಕಟ್ಟಬೇಕೆಂದರೆ ಮರ-ಮುಟ್ಟು ಬೇಕು. ಬಟ್ಟೆ ಬೇಕೆಂದರೆ ನೂಲು ತೆಗೆದು ನೇಯಬೇಕು. ಇವೆಲ್ಲಾ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಒಬ್ಬನೇ ನಿರ್ವಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಕಾರಣ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಬೇರೆಯವರನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ, ಅವರೊಂದಿಗೆ ಬೆರೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆ ದೇವರದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಜನರು ಸುಖವಾಗಿದ್ದಾರೆಯೇ ಹೇಗೆ ಎಂದು ದೇವರು ನೋಡಲು ಬಂದಾಗ ಜನರು ಮೊದಲಿಗಿಂತಲೂ ಅಸಂತುಷ್ಟರಾಗಿರುವುದು ಕಂಡುಬಂತು. ಒಟ್ಟಿಗೆಯೇನೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು ನಿಜ. ಆದರೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ ಒಬ್ಬರು ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಮೇಲೆ ಪೈಪೋಟಿಗಿಳಿದು ಗುಂಪುಗಾರಿಕೆಯ ವೈಷಮ್ಯ ಬೆಳೆದಿತ್ತು.

ಇದನ್ನು ಮನಗಂಡ ದೇವರು ಪರಸ್ಪರರಲ್ಲಿ ಸಹಕಾರ ಭಾವನೆಯನ್ನು ಮೂಡಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಜನರಿಗೆ ರೋಗ-ರುಜಿನಗಳು ಉಂಟಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ನರಳುತ್ತಿರುವವರನ್ನು ಕಂಡು ಆರೋಗ್ಯವಂತರಾದವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮರುಕ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆಯೆಂದೂ, ಮುಂದೆ ತಾವು ಕಾಯಿಲೆ ಬಿದ್ದಾಗ ಅವರ ನೆರವು ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆಯೆಂಬ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದಲಾದರೂ ರೋಗಿಗಳಾದವರ ಶುಶ್ರೂಷೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆ ದೇವರದಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮತ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದು ನೋಡಿದಾಗ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬೇರೆಯದೇ ಆಗಿತ್ತು. ಆರ್ಥಿಕವಾಗಿ ಬಲಾಡ್ಯರಾದವರು ರೋಗ ರುಜಿನಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾದ ತಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳ ಶುಶ್ರೂಷೆಯನ್ನು ತಾವೇ ಮಾಡದೆ ಬಡವರನ್ನು ನಿಯುಕ್ತಿಗೊಳಿಸಿದ್ದರು. ಬಡತನದ ಬೇಗೆಯಿಂದ ಬೆಂದ ದುರ್ಬಲವರ್ಗದವರು ಅಸಹಾಯಕರಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಉಂಟಾಯಿತು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಬಡವರಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನರಳುತ್ತಿರುವ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬವರ್ಗದವರನ್ನೇ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡಬೇಕಾದ ದುಸ್ಥಿತಿ ಒದಗಿ ಬಂತು. ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವ ಕರುಣೆಯೂ ಬಲಾಢ್ಯರಿಗೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. 

ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದ ದೇವರು ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿ ಈ ಎಲ್ಲ ತಾರತಮ್ಯಗಳನ್ನು ನಿವಾರಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಬಡವರೇ ಇರಲಿ, ಬಲ್ಲಿದರೇ ಇರಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಾವು ಬರುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ನೂರು ವರ್ಷಗಳ ತುಂಬು ಜೀವನವನ್ನು ನಡೆಸಲು ಅನುಗ್ರಹಿಸಿದ್ದ ದೇವರು ಅದನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿ ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಾದರೂ ಸಾವು ಬರುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಅದು ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದಂತೆಯೂ ಮಾಡಿದ. ಜೀವನ ಕ್ಷಣಿಕ, ದುರಾಸೆಗೆ ಬೀಳಬಾರದು ಎಂಬ ಒಳ ಎಚ್ಚರ ಮೂಡುವಂತೆ ಮಾಡಿದ. ಆದರೆ ಸಾವಿನ ಭೀತಿಯಿಂದಲಾದರೂ ಮನುಷ್ಯ ಸುಧಾರಿಸಬಹುದೆಂಬ ದೇವರ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಹುಸಿಯಾಯಿತು. ಬಲಾಢ್ಯರು ದುರ್ಬಲರ ಶೋಷಣೆ ಮಾಡತೊಡಗಿದರು. ಕೊಲೆ-ಸುಲಿಗೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಲೂ ಹೇಸಲಿಲ್ಲ. ಜನರು ಸುಖವಾಗಿರಲಿ ಎಂದು ದೇವರು ಮಾಡಿದ ಪ್ರಯತ್ನಗಳೆಲ್ಲವೂ ವಿಫಲಗೊಂಡವು. ಇದರಿಂದ ಬೇಸತ್ತ ದೇವರು “ಹಾಳಾಗಿ ಹೋಗಿ, ನಿಮ್ಮ ಕರ್ಮ” ಎಂದು ಶಪಿಸಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯ ಯಮಯಾತನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದ!

ಬದುಕಿದ್ದಾಗಲೇ ನರಕ ಯಾತನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬರುವ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಾದರೂ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದುಕಬೇಕೆಂಬ ಅರಿವು ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಮೂಡೀತೇ? ಟಾಲ್ಸ್ಟಾಯ್ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ದೇವರಿಗೆ ಮನುಷ್ಯನ ಮೇಲೆ ಅಪಾರವಾದ ಕರುಣೆ. ತನ್ನ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ಮಾನವ ಸುಖವಾಗಿರಬೇಕೆಂಬ ಅಪೇಕ್ಷೆಯಿಂದ ಅವನು ನಾನಾ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಒಂದು ಪ್ರಯೋಗಕ್ಕೆ ಸೋಲಾದರೆ ಮತ್ತೊಂದು; ಅದಕ್ಕೂ ಸೋಲಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು, ಮಗುದೊಂದು.... ಹೀಗೆ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮುಂದುವರಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತಾನೆ.

ಇದು ದಕ್ಷಿಣ ಅಮೇರಿಕೆಯ ದಂತಕಥೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಟಾಲ್ಸ್ಟಾಯ್ ಬರೆದ ಕಲ್ಪನೆಯ ಕತೆಯಾದರೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರೋತ್ತರ ಭಾರತದ ಸತ್ಯ ಕಥೆಯನ್ನು ಈಗ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೀರಿ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಬಂದರೆ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಸುವರ್ಣಯುಗ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದೇ ಎಲ್ಲರೂ ನಂಬಿದ್ದರು. ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವು ದೇಶದ ನಸೀಬನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಪ್ರಬಲ ಆಸೆ ಇತ್ತು. ನಮ್ಮ ದೇಶದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಅದರಲ್ಲೂ ಗಾಂಧೀಜಿಯವರಿಗೆ ಸ್ವಾತಂತ್ರೋತ್ತರ ಭಾರತ ಸುಖ ಸಂಪತ್ ಸಮೃದ್ಧಿಯಿಂದ ಕೂಡಿರಬೇಕೆಂಬ ಬಲವಾದ ಅಭೀಪ್ಸೆಯಿದ್ದಿತು. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅವರು ಕಂಡ ಕನಸು ಗ್ರಾಮ ಸ್ವರಾಜ್ಯ. ದೇಹಕ್ಕೆ ಸದೃಢವಾದ ಬೆನ್ನೆಲುಬು ಹೇಗೆ ಅಗತ್ಯವೋ ಹಾಗೆ ದೇಶದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಗ್ರಾಮಗಳೇ ಬೆನ್ನೆಲಬು ಎಂಬುದು ಅವರ ಬಲವಾದ ನಂಬಿಕೆ ಆಗಿತ್ತು. ಗ್ರಾಮದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಆಯಾ ಗ್ರಾಮದ ಜನರೇ ಮುಂದಾಗಬೇಕು. ಯಾರೋ ಬಂದು ನಮ್ಮನ್ನು ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನೆ ಕೂರಬಾರದು; ಬದಲಾಗಿ “ಉದ್ಧರೇದ್ ಆತ್ಮಾನಂ ಆತ್ಮನೈವ" ಎಂಬಂತೆ ಗ್ರಾಮಗಳು ತಮ್ಮ ಉದ್ಧಾರವನ್ನು ತಾವೇ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಮರ್ಥವಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಮಹೋದ್ದೇಶದಿಂದ ಉಂಟಾದ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯೇ "ಗ್ರಾಮ ಸ್ವರಾಜ್ಯ". ಪ್ರತಿಗ್ರಾಮವೂ ತನ್ನ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಚುನಾಯಿತ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಮೂಲಕ ತಾನೇ ನಡೆಸಬೇಕು. ಗ್ರಾಮಗಳ, ಪಟ್ಟಣಗಳ, ನಗರಗಳ ಆಡಳಿತ, ಸಹಕಾರಿ ಸಂಘ, ಸಹಕಾರಿ ಬ್ಯಾಂಕ್, ರಾಜ್ಯದ ಆಡಳಿತ, ದೇಶದ ಆಡಳಿತ ಹೀಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಪ್ರಜಾಸತ್ತಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಚುನಾಯಿತ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಮೂಲಕ ನಡೆಯಬೇಕೆಂದು ಅವರು ಬಯಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಈಗ ಏನಾಗಿದೆ? ಚುನಾವಣೆಗಳು ಹೇಗಾಗಿವೆ!

ಟಾಲ್ಸ್ಟಾಯ್ ಕಥೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ದೇವರು ಜಾಣನಲ್ಲ, ದಡ್ಡ ನಾನಾ ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಮನುಷ್ಯನ ಬದುಕನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿ ಸೋತು ಕೊನೆಗೆ “ನಿಮ್ಮ ಹಣೆಬರೆಹ ನೀವು ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ” ಎಂದು ಕೈಚೆಲ್ಲಿದ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಧುರೀಣರು ಅಂತಹ ದಡ್ಡರಲ್ಲ, ಕಡುಜಾಣರು. ಚುನಾವಣಾ ಅಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತಡೆಯುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ತೀರ್ಮಾನಕ್ಕೆ ಈ ಮೊದಲೇ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಪಕ್ಷಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಈ ಪದ್ಧತಿಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಚುನಾವಣಾ ಅಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಏನಾದರೂ ಮಾಡಿ ತಡೆಯಲು ಯತ್ನಿಸುವವರನ್ನು “ಅಯ್ಯೋ ಅವರಿಗೆ ಎಲ್ಲೊ ಹುಚ್ಚು. ಇದೆಲ್ಲಿಯಾದರೂ ಸಾಧ್ಯವೆ!” ಎಂದು ಮೂಗು ಮುರಿಯುತ್ತಾರೆ. ಜನರೂ ಸಹ ಇದಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. 

ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಪೆಡಂಭೂತದ ತಾಯಿ ಬೇರು ವರ್ಷದುದ್ದಕ್ಕೂ ನಡೆಯುವ ಚುನಾವಣೆಗಳು. ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿ ಚುನಾವಣೆಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಲೋಕಸಭೆಯ ಚುನಾವಣೆಯವರೆಗೆ ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರದ ಕಬಂಧಬಾಹುಗಳು ಚಾಚಿವೆ. ಕಸ ಗುಡಿಸುವುದು, ಪಾರ್ಥೇನಿಯಂ ಕೀಳುವುದು, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಆರಿಸಿ ಸುಡುವುದು ಇತ್ಯಾದಿ "ಸ್ವಚ್ಛಭಾರತ" ಚಳುವಳಿ ಕೇವಲ ಬಾಹ್ಯ ಶುದ್ದಿ ಅಷ್ಟೆ. ಬಾಹ್ಯ ಶುದ್ಧಿಯು ಅಂತರಂಗ ಶುದ್ಧಿಗೆ ಪ್ರೇರಕವಾಗಬಲ್ಲುದು. ಆದರೆ ಅಂತರಂಗ ಶುದ್ದಿ ಇಲ್ಲದ ಕೇವಲ ಬಾಹ್ಯಶುದ್ಧಿಯು ಬಸವಣ್ಣನವರು ಹೇಳುವಂತೆ ಹೆಂಡದ "ಮಡಕೆಯ ಹೊರಗೆ ತೊಳೆದಂತೆ” ಆಗುತ್ತದೆ.

ಈಗ ಗಾಂಧಿ ಜಯಂತಿ ಸಮೀಪಿಸುತ್ತಿದೆ. ಗಾಂಧಿಯನ್ನು ಕುರಿತು ಉದ್ದುದ್ದ ಭಾಷಣ ಮಾಡಲು ಬಹಳ ಜನರು ಗಂಟಲು ಸರಿಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಗಾಂಧಿ ಜಯಂತಿ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಬೇಕಾದರೆ ಚುನಾವಣಾ ಅಕ್ರಮಗಳನ್ನು ತಡೆಯುವ ಬಗೆಗೆ ಚಿಂತನೆ ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಗಾಂಧಿ ಪ್ರತಿಮೆಯ ಕೆಳಗೆ ಕುಳಿತು ಉದ್ದುದ್ದ ಭಾಷಣ ಬಿಗಿಯುವ ರಾಜಕೀಯ ನೇತಾರರು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಭಟನಾಕಾರರು ಸತ್ಯಶೋಧಕರಾಗಿದ್ದ ಗಾಂಧಿ ತಾತ ತನ್ನ ಕೈಯಲ್ಲಿರುವ ಕೋಲನ್ನು ಕುಟ್ಟಿ ಕೇಳುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವಿದೆಯೇ? ಎಂದು ಆತ್ಮನಿರೀಕ್ಷೆಣೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.

ಪ್ರಾಮಾಣಿಕನಾದ ಜನಪರ ಕಾಳಜಿಯುಳ್ಳ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬ ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಲ್ಲುವುದು ಈಗ ಕನಸಿನ ಮಾತಾಗಿದೆ. ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿ, ಪಟ್ಟಣ ಪಂಚಾಯಿತಿ, ಪುರಸಭೆ, ನಗರ ಸಭೆ, ವಿಧಾನ ಸಭೆ, ಲೋಕಸಭೆ ಹೀಗೆ ಯಾವುದೇ ಚುನಾವಣೆ ಇರಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಹೇಗೆ ನಡೆಯುತ್ತಿವೆ? ಚುನಾವಣೆ ನಡೆದ ಮೇಲೆ ಚುನಾಯಿತ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳು ಹೇಗೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ? ನೋಡಿದರೆ ದಿಗ್ಭ್ರಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಚುನಾವಣೆ ಎಂಬುದು ಈಗ ಒಂದು ಲಾಭದಾಯಕ ಉದ್ದಿಮೆಯಾಗಿದೆ. ಲಕ್ಷಗಳನ್ನು ಸುರಿದು ಕೋಟಿಗಳನ್ನು ಬಾಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಕರಾಳ ದಂಧೆಯಾಗಿದೆ. ಎಲ್ಲ ರಾಜಕೀಯ ಮುಖಂಡರು ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ಕೈಗಳು ಇಡೀ ಅರಬ್ ದೇಶಗಳ ಎಲ್ಲಾ "ಅತ್ತರ್" ಅನ್ನು ಹಾಕಿ ತೊಳೆದರೂ ದುರ್ಗಂಧವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರದಷ್ಟು ಹೊಲಸಾಗಿವೆ. ಇಂಥ ಹೊಲಸು ಕೈಗಳನ್ನು ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವ "ಅಂತರಂಗ ಶುದ್ಧಿ"ಯ ಅಭಿಯಾನ ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆರಂಭವಾಗಬೇಕಾಗಿದೆ.

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 27.9.2018