ಛೀ! ಛೀ! ದೂರ ಸರಿ. ನಿನ್ನ ಅಪವಿತ್ರವಾದ ಕೈಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಪಾದಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಬೇಡ. ನೀನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನನ್ನ ಮಗನೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ತಕ್ಕ ಉತ್ತರ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ಹೇಡಿಯಂತೆ ಲಜ್ಜೆಗೆಟ್ಟು ಬಂದು ಕಾಲು ಹಿಡಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ದೈನ್ಯದಿಂದ ನತಮಸ್ತಕನಾಗಿರುವುದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನೀನೊಬ್ಬ ಜಾರಿಣಿಯ ಮಗನೇ ಇರಬೇಕು.

"ಏನು? ಏನೆಂದೆ? ನನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ಜಾರಿಣಿ ಎನ್ನುತ್ತೀಯಾ? ಇದೇ ಮಾತನ್ನು ಬೇರೆ ಯಾರಾದರೂ ಆಡಿದ್ದರೆ ಅವರ ರುಂಡ ಮುಂಡಗಳನ್ನು ತುಂಡರಿಸಿ ರಣಚಂಡಿಗೆ ಔತಣ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೆ."

"ಏಯ್, ಮದಾಂಧ! ಅವರಿವರನ್ನು ಕೊಂದೆ ಎಂಬ ಅಹಂಕಾರದಿಂದ ಕೊಬ್ಬಿರುವ ಮೂರ್ಖ ನೀನು. ಇರಲಿ, ಪ್ರಾಣಭೀತಿಯಿಂದ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿ ಬಂದವರ ತಲೆ ಕಾಯುವುದೇ ನಮ್ಮ ಧರ್ಮ. ಹಾಂ, ಕ್ಷಮಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಏಳು ಮೇಲೇಳು?"

"ಹಗಲಿರುಳು ನೆರಳಂತೆ ನಿನ್ನ ತಲೆಕಾಯ್ದು ಕಾಪಾಡಿದವನು ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನೆಂದು ನಿನಗೆ ನೆನಪಿದೆಯೇ? “ನಿನಗೆ ಜಯವ ತಂದುಕೊಟ್ಟುವನು ಯದುನಂದನನೆಂದು ಈ ಜಗತ್ತಿಗೇ ಗೊತ್ತು! ಅವನಿಲ್ಲದೆ ಬಂದ ನೀನು ತೃಣಕ್ಕೆ ಸಮಾನ!”

"ನಿನ್ನಂತಹ ಹುಲ್ಲುಕಡ್ಡಿಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿ ಹಾಕಲು ಅವನೇಕೆ ಬೇಕೋ?”

"ನೀನು ಹೀಗೆ ಕೆಂಗಣ್ಣಿನಿಂದ ನೋಡಿ ನನ್ನನ್ನು ಗೆಲ್ಲಲಾರೆ. ಈಗ ಆ ಶಕ್ತಿ ನಿನ್ನಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಪರಮ ಪತಿವ್ರತೆಯನ್ನು ನಿಂದಿಸಿದ ಮರುಕ್ಷಣವೇ ನಿನ್ನ ಪುಣ್ಯವೆಲ್ಲಾ ಉರಿದುಹೋಗಿ, ಪಾಪದ ಮೂಟೆ ನಿನ್ನ ಹೆಗಲು ಏರಿದೆ."

"ಏಯ್ ಮೂಢ! ಸುರಲೋಕಕ್ಕೆ ಸೋಪಾನ ಕಟ್ಟಿ, ಮತ್ಸ್ಯ ಯಂತ್ರವನ್ನು ಭೇದಿಸಿ, ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ವೀರವಿಹಾರ ಮಾಡಿದ ನನ್ನ ಭುಜಬಲದ ಪರಾಕ್ರಮ ನಿನಗೇನು ತಿಳಿದಿದೆಯೋ? ಹರನೊಡನೆ ಹೋರಾಡಿ ಪಾಶುಪತಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಪಡೆದವನು ನಾನು. ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ಶತ್ರುಗಳ ತಲೆಗಳನ್ನು ತುಂಡರಿಸಿದ ಉಗ್ರಪ್ರತಾಪಿ ನಾನು”.

“ಅಹಹ್ಹಾಹಹಾ! ಉಗ್ರಪ್ರತಾಪಿಯೋ ಪಾಪಿಯೋ! ತುಂಬಿದ ಸಭೆಯೊಳಗೆ ದುಃಶಾಸನನು ಬ್ರೌಪದಿಯ ಸೀರೆಯನ್ನು ಎಳೆಯುವಾಗ ಎಲ್ಲಿ ಅಡಗಿತ್ತೋ ನಿನ್ನ ಈ ಶೌರ್ಯ? ಕಾಲಿಗೆ ಗೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿ ತಕಥೈ ಎಂದು ಕುಣಿದು ಹೆಂಗಳೆಯರಿಗೆ ನಾಟ್ಯವನು ಕಲಿಸಿದ ನಪುಂಸಕ ನೀನು. ಚಕ್ರವ್ಯೂಹದೊಳಗೆ ನುಗ್ಗಿ ಛಲದಿಂದ ಭೇದಿಸದೆ ಮಗನನ್ನು ಬಲಿಕೊಟ್ಟ ಭ್ರಷ್ಟ ನೀನು. ಗಂಡುಗಲಿಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸಿ ಗೆಲ್ಲುವ ತಾಕತ್ತು ನಿನಗೆಲ್ಲಿದೆಯೋ ಶಿಖಂಡಿ?”

"ಶಿಖಂಡಿ ಎಂದಡಿಗಡಿಗೆ ನುಡಿಯ ಬೇಡವೋ ಮೂಢಾ. ಭಂಡರೆದೆಗುಂಡಿಗೆಯ ಖಂಡಿಸುತ ರಣಚಂಡಿಗೌತಣವನೀವ ಈ  ಗಾಂಢೀವಿ. ಗಂಡುಗಲಿಗಳ ಗಂಡ ಉದ್ದಂಡ ಭೂಮಂಡಲದೊಳಖಂಡ ಕೀರ್ತಿ ಪ್ರಚಂಡ!”

“ಚಂಡನೋ ಪ್ರಚಂಡನೋ ಪುಂಡನೋ ನಿರ್ಧರಿಸುವುದು ಈ ರಣರಂಗ. ಎತ್ತು ನಿನ್ನ ಆ ಗಾಂಢೀವ ಹೂಡು ಪರಮೇಶ್ವರನು ಕೊಟ್ಟ ಆ ಪಾಶುಪತಾಸ್ತ್ರವ!”

ಇದು ಮಹಾಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಅರ್ಜುನ-ಬಬ್ರುವಾಹನರ ಕಾಳಗದ ಪ್ರಸಂಗ, ನಟಸಾರ್ವಭೌಮ ಡಾ. ರಾಜಕುಮಾರ್ ದ್ವಿಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಅಭಿನಯಿಸಿದ "ಬಬ್ರುವಾಹನ" ಎಂಬ ಚಲನಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಸಂಭಾಷಣೆಯ ಪರಿಷ್ಕೃತ ನಿರೂಪಣೆ. ಮಣಿಪುರದ ಯುವರಾಜ ಬಬ್ರುವಾಹನ ಅರ್ಜುನನೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಯುದ್ಧ ಯಾವುದೇ ರಾಜ್ಯವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಅಲ್ಲ, ತನ್ನ ರಾಜಸತ್ತೆಯನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಪಾಂಡವರ ಅಶ್ವಮೇಧ ಕುದುರೆಯನ್ನು ಕಟ್ಟಿಹಾಕುತ್ತಾನೆ. ನಂತರ ತನ್ನ ರಾಜಮಾತೆ ಚಿತ್ರಾಂಗದೆಯಿಂದ ಅರ್ಜುನನೇ ತನ್ನ ತಂದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಭಾವುಕನಾಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಲು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನ ತಾಯಿಯನ್ನು ಜಾರಿಣಿ ಎಂದು ಅರ್ಜುನ ನಿಂದಿಸಿದ್ದು ಅವನ ಕ್ಷಾತ್ರಗುಣವನ್ನು ಕೆರಳಿಸುತ್ತದೆ.

ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಹಿರಿಯ ಓದುಗರು ನೋಡಿರಬಹುದಾದ ಇಂತಹ ವೀರರಸಭರಿತ ಪೌರಾಣಿಕ ಸಿನಿಮಾಗಳು ಈಗ ರಜತ ಪರದೆಯ ಮೇಲೆ ನೋಡಲು ಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ. ಆಧುನಿಕ ಮಹಾಭಾರತದ ಜನನಾಯಕರು ಅಬ್ಬರದ ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಚಾರದ ವೇಳೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಕೀಳು ಅಭಿರುಚಿಯ ಭಾಷಣಗಳು ಮಾತ್ರ ಕಿರುತೆರೆಯ ಮೇಲೆ ಧಾರಾಳವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತವೆ. ರಾಜಕೀಯ ಧುರೀಣರು ಎಗ್ಗಿಲ್ಲದೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ನಿಂದೆ-ಪ್ರತಿನಿಂದೆಗಳ ಭೀಕರ ಭಾಷಣಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಜನರು ತಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ನೋವು ಜಂಜಡಗಳನ್ನು ಮರೆಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತಿದೆ. ಹಿಂದೆಂದೂ ಇಷ್ಟೊಂದು ಸೇಡಿನ ದ್ವೇಷದ ರಾಜಕಾರಣ ಇರಲಿಲ್ಲ. ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಜಾಹಿರಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ವೈಯಕ್ತಿಕ ನಿಂದೆಗಳು ಮುಗಿಲು ಮುಟ್ಟಿವೆ. ಬಸವಣ್ಣನವರ ವಚನದಂತೆ “ಎನ್ನ ಕಿವುಡನ ಮಾಡಯ್ಯಾ, ಅಂಧಕನ ಮಾಡಯ್ಯ, ಹೆಳವನ ಮಾಡಯ್ಯಾ" ಎಂದು ದೇವರಿಗೆ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತರು ಮೊರೆಯಿಡುವಂತಾಗಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ತಮ್ಮ ಎದುರಾಳಿಗಳ ಬಟ್ಟೆಗಳ ಹೊಲಸನ್ನು ಬಹಿರಂಗಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, (Washing each other"s dirty linen in public). ಹೀಗಾಗಿ ಇಡೀ ದೇಶವೇ ಹೊಲಸಿನಿಂದ ತುಂಬಿ ದುರ್ನಾತ ಬೀರುತ್ತಿದೆ. ಸ್ವಚ್ಛ ಭಾರತ ಆಗಬೇಕೆಂದರೆ ಸ್ವಚ್ಛ ಚುನಾವಣೆಗಳು ಆಗಬೇಕು. ಆದರೆ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವವರು ಯಾರು?"

ಚುನಾವಣಾ ಪ್ರಣಾಳಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ತಮ್ಮ ಪಕ್ಷವು ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ, ಯುವಕ-ಯುವತಿಯರಿಗೆ, ವೃದ್ಧರಿಗೆ ಮತ್ತು ರೈತರಿಗೆ ಏನೇನು ಕೊಡುತ್ತೇವೆಂದು ಘೋಷಣೆ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಯಾರ ಊಹೆಗೂ ನಿಲುಕದ ಆಶ್ವಾಸನೆಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತಾರೆ. ಅವರು ಏನೇ ಸವಲತ್ತುಗಳನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇವೆಂದು ಹೇಳಿದರೂ ಅದರ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಜನರಿಂದ ಬಂದ ತೆರಿಗೆಯ ಹಣವೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಅವರೇನು ತಮ್ಮ ಪಿತ್ರಾರ್ಜಿತ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಮಾರಿ ಜನರಿಗೆ ಧರ್ಮಾರ್ಥ ಕೊಡುವುದಿಲ್ಲ. “ನೀ ಕೊಟ್ಟ ದ್ರವ್ಯವ ನಿಮಗಲ್ಲದೇ ಮತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ವ್ಯಯ ಮಾಡೆನು. ನಿಮ್ಮ ಸೊಮ್ಮಿಂಗೆ ಸಲ್ಲಿಸುವೆನು ನಿಮ್ಮಾಣೆ ಕೊಡಲ ಸಂಗಮದೇವಾ.” ಎಂಬ ಬಸವಣ್ಣನವರ ಮನೋಧರ್ಮ ಯಾರಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿ ಚುನಾವಣೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ ಅವರು ಘೋಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಬಂದಿರುವ ಆಸ್ತಿ ದ್ವಿಗುಣ (?) ಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಪತ್ತಿನ ಸದ್ವಿನಿಯೋಗವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲವೆಂಬುದರ ಸ್ಪಷ್ಟ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ.  

"ದೇವರೇ! ನೀ ಕೊಟ್ಟ ದ್ರವ್ಯವ ನಿನಗೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ" ಎನ್ನುವ ಮನೋಧರ್ಮ ಧಾರ್ಮಿಕ ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ವಿಷಾದನೀಯ. ಭಕ್ತರು ಗುಡಿಗೋಪುರಗಳಿಗೆ ಹೋಗಿ ದೇವರಿಗೆ ಹರಕೆ ಹೊರುವುದು ಕೇವಲ ಕೊಡು ಕೊಳ್ಳುವ ವ್ಯವಹಾರವಾಗಿದೆ. ನೀನು ಇಂತಿಂಥದನ್ನು ನನಗೆ ಅನುಗ್ರಹಿಸಿದರೆ ನಾನು ನಿನಗೆ ಬೆಳ್ಳಿ/ ಬಂಗಾರದ ಮುಖಪದ್ಮ/ಕಿರೀಟ ಮಾಡಿಸಿಕೊಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹರಕೆ ಹೊತ್ತುಕೊಳ್ಳುವುದು ವ್ಯವಹಾರವಲ್ಲದೆ ಮತ್ತೇನು? ಬೆಳ್ಳಿಯಾಗಲೀ, ಬಂಗಾರವಾಗಲೀ ಯಾರ ಸೃಷ್ಟಿ? “ಇಳೆ ನಿಮ್ಮ ದಾನ, ಬೆಳೆ ನಿಮ್ಮ ದಾನ, ಸುಳಿದು ಬೀಸುವ ಗಾಳಿ ನಿಮ್ಮ ದಾನ” ಎಂಬ ಅರಿವು ಮೂಡುವುದು ಯಾವಾಗ? ಪುರಂದರದಾಸರು ಹೇಳುವಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ “ಕೆರೆಯ ನೀರನು ಕೆರೆಗೆ ಚೆಲ್ಲಿ ವರವ ಪಡೆಯುವ” ಲೆಕ್ಕಾಚಾರದ ಭಕ್ತರು. "ತನು-ಮನ, ಅಂತಃಕರಣ ಕರಗಿ" ಮಾಡುವ ಭಕ್ತಿ ಅದಲ್ಲ.

ಈಗೀಗ ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಲ್ಲುವ ಹುಚ್ಚು ಮಠಾಧೀಶರ ತಲೆಗೂ ಹಿಡಿದಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ನಾಮಪತ್ರ ಸಲ್ಲಿಸುವಾಗ ಅವರು ಘೋಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಆಸ್ತಿ ಯಾರದು? ಶಿಷ್ಯರು ಕೊಡುವ ಕಾಣಿಕೆ ಅವರ ಸ್ವಂತ ಆದಾಯ ಹೇಗಾಗುತ್ತದೆ? ಮಠದ ಆಸ್ತಿ ಮತ್ತು ಮಠಕ್ಕೆ ಬರುವ ಕಾಣಿಕೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮಠದ್ದೇ ಹೊರತು ಅವರ ಸ್ವಂತದ್ದಲ್ಲ. ಅವರ ನಿಜವಾದ ಆಸ್ತಿ ಎಂದರೆ ಶಿಷ್ಯರ ಭಕ್ತಿ. ಮಠದ ಆಸ್ತಿಗೆ ಅವರು ಕಾವಲುಗಾರರೇ ಹೊರತು ಒಡೆಯರಲ್ಲ! ಮಠದ ಆಸ್ತಿ ಮತ್ತು ಕಾಣಿಕೆಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಆಸ್ತಿ ಮತ್ತು ಆದಾಯವೆಂದು ಘೋಷಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸ್ವಾಮಿಗಳು ಸುಳ್ಳು ಪ್ರಮಾಣ ಪತ್ರ (false affidavit) ಸಲ್ಲಿಸಿದಂತೆ ಆಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಬ್ಯಾಂಕಿನಲ್ಲಿ ಕೋಟಿ ಕೋಟಿ ಹಣ ಇರಬಹುದು; ಅದನ್ನು ತನ್ನದೆಂದು ಬ್ಯಾಂಕ್ ಮೇನೇಜರ್ ಹೇಳಲು ಬರುತ್ತದೆಯೇ? ಸಾಂವಿಧಾನಿಕವಾಗಿ ಮಠಾಧೀಶರನ್ನು ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಲ್ಲದಂತೆ ನಿರ್ಬಂಧಿಸಲು ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರೂ ಈ ದೇಶದ ಪ್ರಜೆಗಳೇ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಪ್ರಜೆಗೂ ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಲ್ಲುವ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಹಕ್ಕು ಇರುವಂತೆ ಅವರಿಗೂ ಖಂಡಿತಾ ಇದೆ. ಆದರೆ ನೈತಿಕವಾಗಿ ಇದು ತಪ್ಪು. ಶಿಷ್ಯರ ಆತ್ಮೋದ್ಧಾರ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಮಠಾಧೀಶರಿಗೆ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳಂತೆ ಯಾವ ರಾಗ-ದ್ವೇಷ, ವ್ಯಾಮೋಹಗಳ ಇರಬಾರದು. ಅವರು ರಾಜಕೀಯ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಮಾಡಬೇಕೆ ಹೊರತು ತಾವೇ ರಾಜಕೀಯದ ಹೊಲಸಿನಲ್ಲಿ ಹೂತುಹೋಗಬಾರದು! ಅವರು ಚುನಾವಣೆಗೆ ನಿಲ್ಲಲು ಹೊರಟರೆ ಮಗನನ್ನು ಹಸೆ ಮಣೆಯ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ತಂದೆಯೇ ಹಸೆ ಮಣೆ ಏರಿದಂತೆ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗತ್ತದೆ.

ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿ "ಪ್ರಭು" ಎನಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ ಜೀತದಾಳುಗಳಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಎಲ್ಲ ಪಕ್ಷದವರಿಗೂ ಕೈಮುಗಿದ ತಮ್ಮ ಹರಿದ ಜೇಬನ್ನು ತುಂಬಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಜಾಣ್ಮೆ ಮಾತ್ರ ಇದೆ. ಐದು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಅಭ್ಯರ್ಥಿಗಳು ಕೈಮುಗಿದು ಮನೆ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಅವರ ಬೆಂಬಲಿಗರಿಂದ ತೆರೆಮರೆಯಲ್ಲಿ ಪಡೆಯುವ ಹಣ ಎಷ್ಟು? ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಓಟಿಗೂ ಒಂದೊಂದು ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೇಟು ಇದ್ದರೂ ಸರ್ವೇ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ 500/- ರೂ. ಗಳು. ಕಳೆದ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಈ ರೇಟು ಬ್ಯಾಂಕ್ ಡಿಪಾಜಿಟ್ಟಿನಂತೆ ಈ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ದ್ವಿಗುಣಗೊಂಡು 1,000/- ರೂ. ಆಗಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಈ ಆಮಿಷಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗುವ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರು ಕ್ಷಣ ಹೊತ್ತು ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುವುದು ಒಳಿತು. ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲಾವಧಿಯಿಂದ ಭಾಗಿಸಿದರೆ ಇದು ಒಂದು ದಿನಕ್ಕೆ 55 ಪೈಸೆಯಾಗುತ್ತದೆ! ಒಬ್ಬ ಭಿಕ್ಷುಕನೂ ಇಷ್ಟು ಸಣ್ಣ ಮೊತ್ತದ ಹಣವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಾರ! ನಿಮ್ಮ ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಎಸೆದರೂ ಎಸೆಯಬಹುದು. ಹಾಗಾದರೆ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿಗೆ ಪಡೆಯಬೇಕೇ ಎಂದು ಒಣ ತರ್ಕ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು ಭಿಕ್ಷುಕರಿಗಿಂತಲೂ ಕಡೆಯಾಗುತ್ತೇನೆಂದು ಯೋಚಿಸಿ ಆತ್ಮಗೌರವವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಒಳಿತು. ಚುನಾವಣೆಯ ದಿನ ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಇನ್ನೂ ಓಟು ಮಾಡಿಲ್ಲವೆಂದು ಬೂತುಗಳಲ್ಲಿರುವ ರಾಜಕೀಯ ಕಾರ್ಯಕರ್ತರುಗಳಿಗೆ ಕೈಬೆರಳು ತೋರಿಸುವ ಸ್ವಾರ್ಥಲಾಲಸೆಯನ್ನು ಬಿಡಬೇಕು. ದುಡ್ಡಿನ ಆಮಿಷಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಓಟು ಮಾಡಿದರೆ ಮತದಾನ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಕೈಬೆರಳಿಗೆ ಹಚ್ಚುವ ಮಸಿ ನಿಮ್ಮ ಬೆರಳಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಮಸಿಯಲ್ಲ, ನಿಮ್ಮ ಮುಖಕ್ಕೆ ನೀವೇ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಮಸಿಯಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಮರೆಯಬೇಡಿ! ಅದನ್ನು ಅಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮತ್ತೆ ಐದು ವರ್ಷ ಕಾಯಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ನಿಮ್ಮ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿರಲಿ!

-ಶ್ರೀ ತರಳಬಾಳು ಜಗದ್ಗುರು
ಡಾ|| ಶಿವಮೂರ್ತಿ ಶಿವಾಚಾರ್ಯ ಮಹಾಸ್ವಾಮಿಗಳವರು
ಸಿರಿಗೆರೆ.

ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕ 
ಬಿಸಿಲು ಬೆಳದಿಂಗಳು ದಿ: 10.5.2018